ปีก่อนนั้น นาล่ม ข้าวจมหาย ลอยตามสาย นที ที่ไหลเชี่ยว ระรอกคลื่น กลืนซัด ตระหวัดเกลียว ข้ามคืนเดียว เวิ้งว้าง อย่างทะเล กำลังใจ ให้มา อุตส่าห์สู้ เพื่อยอดชู้ ผู้นั้น มิหันเห พอน้ำลด หมดหมอง จ้องคะเน เหมือนซวนเซ แต่ยัง หวังฟื้นตัว ปีใหม่นี้ มีข่าว ข้าวมีค่า เราคิดว่า คงขาย ไปได้ทั่ว ฝรั่งแขก ตีรัน รบกันนัว หลงเมามัว อย่างไร ไม่สังวร แต่ช่างเขา เราหวัง สร้างฐานะ เพียงเพื่อจะ ร่วมเรียง คู่เคียงหมอน สาวสุพรรณ หวั่นไหม ใจอาทร เจ้าคงนอน หนาวเปลี่ยว อยู่เดียวดาย พ้นเก็บเกี่ยว เที่ยวนี้ หักหนี้สิน บอกยุพิน พี่หวัง ตั้งใจหมาย กำหนดงาน หมั้นที่ เดือนสี่ปลาย รอเจ้าพลายฯ ขายข้าว เอาซื้อทอง ได้แค่แหวน สามสลึง สร้อยหนึ่งบาท นึกอนาถ ในจิต คิดแล้วหมอง แม่พิมจ๋า อายไหม เมื่อใครมอง หรือว่าต้อง แหวนเพชร เม็ดโตงาม.. พลายแก้ว
29 กุมภาพันธ์ 2555 23:42 น. - comment id 1226795
แวะมาเยี่ยมชมผลงานครับคุณพลายแก้ว ขอให้เก็บเงินได้เร็วๆนะครับ
1 มีนาคม 2555 12:47 น. - comment id 1226825
แม่พิมนั่งมอง ของที่หมั้น ให้สุดกลั้นความโกรธ กะโดดผาง ของแค่นี้ยังมีหน้า เอามาวาง เอ้า หมอนข้างไปนอนกอด นะยอดชาย
1 มีนาคม 2555 15:02 น. - comment id 1226837
พลายแก้วเขาอ้อนแม่พิม.....ไม่ได้อ้อนพ่อพร้อมสักกะหน่อนเนาะ
1 มีนาคม 2555 16:12 น. - comment id 1226842
เย้าหยอกเล่นน่ะครับ
2 มีนาคม 2555 09:35 น. - comment id 1226869
มีน้อย ก็ยังดีกว่าพาหนีนะเจ้าค่ะ พ่อบุญพร้อม อิจฉาพ่อพลายแก้วล่ะสิ.. อยู่มาจนป่านฉะนี้ ยังมิมีสาวใดจะแต่งด้วย ชิมิ..ชิมิ..
2 มีนาคม 2555 13:30 น. - comment id 1226889
เห็นคำตอบแม่พิมในกลอนบทนั้นแล้ว ชื่นใจจังใช่ไหมค่ะ ยินดีกับการได้เจอรักแท้ของคุณทั้งคู่นะค่ะ