ไม้ใกล้ฝั่ง

คนกรุงศรี

                        
          เมล็ดพืช งอกงาม ตามป่าเขา
          กลางลำเนา อุดม ชุ่มโชกฝน
          ต้นจึงโต ตระหง่าน ต้านลมบน
          เปรียบเช่นคน เกิดกาย เติบใหญ่มา
         มีนที ไหลเลาะ เซาะตลิ่ง
         ละลิ่ววิ่ง ล้นหลาก จากภูผา
         ทั้งกัดกร่อน จนเห็น เป็นธารา
         พสุธา จึงแตก แยกจากกัน
         ไม้โตใหญ่  ยังโอน โค่นลงน้ำ
          ลอยในลำ คงคา ถึงอาสัญ
          แม้ยืนต้น บนตลิ่ง ยิ่งนานวัน
          ไม่คงมั่น ต้องถึง ซึ่งเอวัง
           เมื่อเปรียบคน เมื่อครา อายุมาก
           ความหลายหลาก มีแท้ แต่หนหลัง
          พอเวลา ล่วงไป ไม่จีรัง
          ก็ใกล้ฝั่ง เช่นไม้ ริมสายธาร
           เงาไม้ใหญ่ ก่อนนี้ มีคุณค่า  
           กิ่งก้านหนา ร่มเย็น เป็นสถาน
          ที่พึ่งพิง ของสัตว์ป่า มาช้านาน
           ต้นใช้งาน เมื่อโค่น โดนทำลาย
           เมื่อเดือนปี  ผ่านไป ชีพใกล้ดับ
           พอนั่งนับ วันวัย แล้วใจหาย
            ทำอะไร ไว้บ้าง ก่อนวางวาย
           เร่งขวนขวาย ตอนนี้.. มีเวลา