หยาดหยดหมดน้ำคำ

คอนพูทน

กลีบความคิดปิดครั้น             เลยครวญ
เหมือนบ่นคำกระบิดกระบวน  ดั่งบ้า
ภาษา..ไม่เป็นกระสวน           กระสับกระส่าย
หนอเชื่องนานคลานช้า           กี่เช้ายังเฉยฯ
ไฉน..มืดเอยมืดโอ้                อกเรา
เสมือนบอดปัญญาเบา           นิ่งใบ้
ตีบแคบเมื่อคราวเขลา           คลอสนิท
หมดเรื่องอักษรไร้                 แค่ริ้วยากเรียงฯ
ขยับเพียง..ลองแย้มเพื่อ        เป็นเพลง
ทนนั่งฟังวังเวง                     แว่วแล้ว
ลอยชายขาดกระฉับกระเฉง  พลางเฉื่อย
ขมขนาบคลุกยากแคล้ว        ปล่อยคล้อยขนาบขมฯ
สมองลมคงขี้เลื่อย                ฉลองครา
สลายสลด หมดน้ำยา          เยี่ยงนี้
ถลำไถลเที่ยวเซถลา            คลอนสลัก  คลายแล
แกนแก่นพังเหลือกระพี้         ผลิตเพี้ยนผลิตผลฯ
บัดดลนึกนึกได้                    ของดี
หยิบปากกา..พาที                 เริ่มถ้อย
ตวัดศิลป์แต่งประดิษฐ์ศรี       ตามสั่ง
อนาถ หมดน้ำคำ น้อย        อ่อนนั้นเชิงไฉนฯ
นัยความคิดปิดครั้น               เลยครวญ
ตันนั่นทุกสำนวน                   เยื่อเนื้อ
เพลงหอมค่อยเพลินหวน       เคียงห่ม
เพียง..มอดโชยมลายเชื้อ      มอดเชื้อมลายโชย๚ะ๛
                                            คอนพูทน