สุนัขของฉัน

สุนทรวิทย์

สุนัขโซ  ตัวหนึ่ง  ซึ่งท้องแก่		
 	มีบาดแผล  ผิวกาย  อยู่หลายแห่ง
		เดินหลบหลบ  เลี่ยงเลี่ยง  เยี่ยงระแวง			
  ดูอ่อนแรง  เหนื่อยล้า  น่าเห็นใจ
			
        ฉันยืนมอง  ตรองตรึก  นึกสมเพช	
 	จึงยื่นเศษ  เนื้อไก่  ในมือให้
		แล้วลูบหัว  ปลอบว่า  อย่าไปไกล		
 	เช้าวันใหม่  จะมารับ  กลับไปเลี้ยง
	
       		นางสุนัข  เปรอะเปื้อน  เหมือนแสนรู้	
 	พลันยกหู  ชูตั้ง  ฟังน้ำเสียง
		ดุจเข้าใจ  ความหมาย  ในสำเนียง		
 	ซบลงเยี่ยง  คำนับ  ตอบรับความ
	
      		รุ่งอีกวัน  ฉันย้อนมา  หาที่เก่า		
 	มันเห็นเข้า  ก็วิ่งรี่  อย่างผลีผลาม
		มานัวเนีย  ใกล้ชิด  หมายติดตาม			
  พยายาม  ตะกาย  ขึ้นท้ายรถ
		
      	ฉันพากลับ  อนุเคราะห์  เพราะสงสาร	
 	คนทั้งบ้าน  พลอยผูกพัน  รักมันหมด
		ช่วยอาบน้ำ  สางขน  จนงามงด			
  สิ้นระทด  ระคาย  หายหวาดกลัว
		
      	เราตั้งชื่อ  มันโกหรู  เรียก จูดี้	
 	พอวันที่  ห้าถัดมา  ตอนฟ้าหลัว
		มันก็ตก  ลูกอ้วนพี  ถึงสี่ตัว			
 	นอนเกลือกกลั้ว  ยั้วเยี้ย  เคล้าเคลียกัน
	
      		เจ้าจูดี้  จดจำ  เชื่อคำสั่ง		
 	คอยระวัง  โจรขโมย  โดยแข็งขัน
		คนแปลกหน้า  เหยียบย่าง  จะขวางพลัน	
 	พร้อมเห่าลั่น  ห้ามให้  ใครกล้ำกราย
	
      		มันซื่อสัตย์  กตัญญู  รู้ครันครบ		
  ตามประจบ  อิงแอบ  แทบถวาย
		จะสอนสั่ง  สิ่งใด  ล้วนง่ายดาย		
 	ไม่วุ่นวาย  ก่อเรื่อง  เคืองระอา
	
     		เจ้าจูดี้  หายไป  ในวันหนึ่ง		
 	พวกเราจึง  ต่างคน  ออกค้นหา
		ยันค่ำมืด  อัดอั้น  หมดปัญญา			
 	ยากเดาว่า  เป็น,ตาย  ร้ายหรือดี
	
    		เราสืบถึง  เมืองสกลฯ  จนได้พบ		
  เห็นภาพศพ  อกสั่น  ต่างขวัญหนี
		อนิจจา  จูดี้  วายชีวี					
  คนอัปรีย์  จับฆ่า  อย่างทารุณ
		
      	เขาทุบหัว  โหดเหี้ยม  เตรียมเถือหนัง	
 	ป่าเถื่อนดัง  วิปริต  จิตสถุล
		ไม่แยกแยะ  คำนึง  ถึงบาป,บุญ		
 	ขาดซึ่งคุณ-ธรรม  ค้ำกมล
	
     		ไปดีเถิด  เพื่อนแสนดี  จูดี้เอ๋ย		
 	เจ้ามิเคย  ทำร้าย  ใครสักหน
		เกิดภพใหม่  ขอให้  ได้เป็นคน			
 	เลิกผวญ  ความทุกข์  เป็นสุขเทอญ