เพื่อนฉัน

กระบี่ใบไม้

ฉันเป็นหุ่นยนต์
ฉันเดินผ่านห้วงกาลเวลา
จากปลายสุดมุมหนึ่งของขอบฟ้า
ฉันพัฒนาถึงขีดสุดจนคล้ายคน
ฉันพบเธอในวันนั้น
ที่ซอกตึกยามฝนพรำหลบเม็ดฝน
ฉันสงสัยมนุษย์ใยไม่อดทน
แค่หยาดน้ำร่วงหล่นก็แค่นั้น
...เพื่อน
เธอพร่ำบอกย้ำเตือน นี่...เธอ...ฉัน
เราต้องมีเพื่อนไว้ทำไมกัน?
เธอตอบเพียงคำสั้นสั้น เพื่อฉันและ...เพื่อเธอ
คำว่า เพื่อน ...ทำไมต้องวุ่นวาย
ฉันอยากรู้ความหมายคำนั้นเสมอ
เธอกุมมือของฉันทุกครั้งที่เจอ
มนุษย์ช่างพร่ำเพ้อเสียนี่กระไร
สิบปีแล้วสินะ
เธอเปลี่ยนแปลงทุกขณะจนเติบใหญ่
แต่ฉันเองกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
เหตุอันใดมนุษย์จึงต้องเปลี่ยนแปลง
วันหนึ่งฉันพักวงจร
ฉันนอน...นิ่ง...คล้ายตายไป...เสียเกือบแจ้ง
ฉันตื่นขึ้นพบสายตาที่กล่ำแดง
น้ำที่หยดเธอชี้แจงคือ...น้ำตา
หลายสิบปีผ่านไปถึงวันนั้น
เพื่อนของฉัน...นอนบนเตียงอยู่ตรงหน้า
เธอบอกว่า... ถึงวันฉันชรา
..ชีวิตของฉันมีค่าเพราะฉันนั้นยังมีเธอ...
ฉันไร้ความรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์
อย่างที่เธอพร่ำบ่นกับฉันเสมอ
คำว่า รัก ที่เธอหวังได้เจอะเจอ
โปรแกรมฉันสิ่งพร่ำเพ้อนั้นไม่มี
แต่...ฉันนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว
ฉันอยากฟังเสียงเจื้อยแจ้วเธอแถวนี้
เพื่อเติมเต็มในทุกสิ่งที่ฉันไม่มี
สิ่งที่...แตกต่างของความเป็นมนุษย์
ยิ้มแย้ม,โศกเศร้า,เหงา,ดีใจ
ห่วงใย,มิตรแท้ไม่สิ้นสุด
ฉันพยามเลียนแบบเธออย่างเร่งรุด
แต่เธอหยุด..หยุด..ฉันไว้...ทำไมกัน
เธอหยุดฉันไว้ที่ความตาย
ถ้าฉันเสียฉันซ่อมได้...ก็แค่นั้น
แต่เธอเสียเธอจากไปชั่วนิรันดร์
มือที่คอยกุมมือฉันไม่มีแล้ว
เพื่อนฉัน
ฉันบันทึกคำคำนั้นอย่างแน่แน่ว
ฉันอาจไม่มีน้ำตาวับวาวแวว
แต่ฉันอยากฟังเสียงเจื้อยแจ้วของเธอต่อต่อไป
ฉันไม่อยาก...เป็นหุ่นยนต์
ฉันอยากเกิดเป็นคนเพื่อร้องไห้
และฉันอาจจะโชคดีที่ได้ตาย
สูญสลายหายไปได้พร้อมเธอนี้
เพื่อนฉัน
ฉันขอหยุดวงจรฉันไว้ที่นี่
ขอนอนหลับข้างข้างเธอเถอะนะคนดี
อมตะของเรานี้...จะยังคงอยู่...ชั่วกาลนิรันดร