หน้าส่วนตัว
น้ำจากผา พรั่งพรู สู่เบื้องต่ำ
บันดาลลำ ละหาน ธารน้อยใหญ่
ก่อนก่อเกิด คงคา ชลาลัย
แล้วจึงกลาย มหาสมุทร สุดคะเน
ดังฉันชอบ เธอแต่น้อย ค่อยสะสม
เดิมชื่นชม เปลี่ยนเป็นรัก ชักหักเห
ยิ่งนานไป ยิ่งไพศาล ปานทะเล
ล้วนถ่ายเท จากใจ มอบให้เธอ
ความรักฉัน ดุจธารา ยามหน้าฝน
เย็นท่วมท้น ชลธี นี้เสมอ
พร้อมอุทิศ ชีวิต จิตบำเรอ
หวังปรนเปรอ โฉมตรู เป็นคู่ครอง
ในบึงห้วย สาคร ซ่อนมัจฉา
กำเนิดมา ผูกพัน ฉันเจ้าของ
สองเราควร สมัคร รักประคอง
อย่าเป็นรอง มัศยา และวารี
รักฉันเปรียบ ชโลทร มหรณพ
กักบรรจบ น้ำใจ ไว้เต็มปรี่
ชุ่มฉ่ำเช่น ชลัมพุ จุนที
ไม่เคยมี เหือดแห้ง แล้งสักวัน
สุนทรวิทย์ 5 ต.ค. 2554 12:26 น. - ID 142054 
1259
1
0
6 ตุลาคม 2554 00:27 น. - comment id 1210509
นาน ๆ แวะมาที ผมชอบกลอนแนวนี้ของคุณสุนทรวิทย์ครับ เล่นคำแพรวพราวมาก ได้อารมณ์ชะมัด เอ แต่ บทสุดท้าย ณพ กับ นบ มันเสียงซ้ำไม่ใช่หรือครับ
6 ตุลาคม 2554 06:01 น. - comment id 1210513
ใช่ครับ พลาดจนได้ขอบคุณที่เตือนเดี๋ยวจะเข็กหัวตัวเองสักสามทีเป็นการลงโทษ
6 ตุลาคม 2554 08:38 น. - comment id 1210523
รักดุจธารา.. รักที่ไม่มีวันหมด มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวัน (เหมือนอุทกภัยในช่วงนี้)
6 ตุลาคม 2554 10:53 น. - comment id 1210549
ตอนนี้รักสาหัสไปหน่อยครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
