สัญญาลวง (กลอน+กาพย์)

สุนทรวิทย์

      อโณทัย  รอนรอน  ตอนย่ำรุ่ง
			ปุยเมฆฟุ้ง  คล้อยคล้อย  ลอยพลิ้วไหว
			แดดอ่อนอ่อน  เรื่อเรือง  เหลืองรำไร
			ฟ้าวันใหม่  ไอน้ำค้าง  เหลือจางจาง
				  อยู่กลางไพร  เช้าเช้า  เฝ้าชมนก
			เสียงน้ำตก  ซ่าซ่า  มิซาสร่าง
			ลมเย็นเย็น  ระหอบ  รอบทิศทาง
			นึกหนาวหนาว  อ้างว้าง  ขาดสาวเคียง
			   	ตัวคนเดียว  เดี่ยวเดี่ยว  ยืนเปลี่ยวเปล่า
			เดินเหงาเหงา  ออดออด  ระทอดเสียง
			ก้าวท่อมท่อม  สอดส่อง  หันมองเมียง
			ก่อนไล่เลียง  ซ้ำซ้ำ  ย้ำถามตน
				   เชื่อลมลม  จมปลัก  ในรักคุด
			ถอนไม่หลุด  งมงาย  หลายหลายหน
			ยอมเจ็บเจ็บ  แปลบแปลบ  แอบกังวล
			มารับผล  นานา  หาอันใด
			    	สัมพันธ์  ใดใด  ไม่เหลือแล้ว
			จักแน่แน่ว  ทื่อทื่อ  ซื่อถึงไหน
			สัญญาข้าง-ข้างคูคู  รู้แก่ใจ
			ไยฝักใฝ่  จ่อมจ่อม  ยอมทนรอ
						

       อโณทัย  ในยามสาง
			คัคนางค์  กระจ่างใส
			แดดอ่อน  รอนรำไร
			ไอน้ำค้าง  เริ่มบางเบา
			
				อยู่ไพร  ได้ชมนก
			ไม้ดื่นดก  ปกขุนเขา
			น้ำฉ่ำ  ชื่นลำเนา
			ฉันเดินเหงา  เศร้าสร้อยใจ
				ผู้เดียว  ออกเที่ยวท่อง
			จิตหม่นหมอง  แม้มองไหน
			ระกำ  ช้ำทรวงใน
			ไร้ผู้ใด  อยู่ใกล้เคียง
		
				อกหัก  รักถูกพราก
			สุดต่อปาก  ยากทุ่มเถียง
			ทบทวน  หวนไล่เลียง
			คำเราเยี่ยง  เสียงนกกา
				
				พูดไป  ก็ไร้ผล
			ยิ่งอับจน  ท้นปัญหา
			เขานั้น  ลืมสัญญา
			จึงหนีหน้า  ลาจากไป
				เจ็บปวด  แสนรวดร้าว
			หลบเรื่องราว  ข่าวเฉไฉ
			ซุกป่า  พนาไพร
			มิอยากให้  ใครพบพาน