น้ำ(กับ)ใจ

อินทนนท์(คนเดิม)

ลำน้ำไหล ได้อาศัย ในท้องร่อง 
ลุ่มลำคลอง อาศัยพา ชลาไหล
ลำน้ำน้อย อาศัยรอย ค่อยไหลไป 
ลำน้ำใหญ่ อาศัยฝั่ง หลั่งนที
ทะเลใกล้ อาศัยหาด ไว้สาดซัด 
เรือระบัด อาศัยผ้า กลาสี
ให้โลดแล่น บนแผ่นหล้า หานที 
สองสิ่งนี้ มีให้รู้ ว่าคู่กัน
ลำน้ำใหญ่ อาศัยช่อง ร่องน้ำน้อย 
ลำน้ำค่อย ล้นเข้าหา ชลาหัน
อาศัยช่อง ร่องทาง ที่ต่างกัน 
ลำน้ำหัน แล้วดันซู่ เข้าสู่คลอง
สายน้ำมาก หลากเหล่า เข้าไม่หยุด 
เข้าชิงฉุด มุดถาง หนทางสอง
ไหลเอ่อท่วม รวมร่าง อย่างเนืองนอง 
มิอาจป้อง บนช่องว่าง หนทางไป
ลำน้ำใจ ใช่อาศัย ที่ใครแน่ 
ที่จริงแท้ อย่าแลหา ว่าอยู่ไหน
ร่องน้ำจิต ที่คิดอยู่ ใช่ผู้ใด 
อยู่ที่ใจ ของเราแน่ ที่แท้จริง
รู้จักรับ รู้จักให้ กำไลเกิด 
รู้จักเปิดช่องให้ใจอย่างสิงห์
เป็นผู้ให้ เป็นผู้รับ สลับอิง 
อย่าได้ทิ้ง สิ่งใดรู้ ที่คู่กัน
ใจเปรียบรับ ดั่งกับช่อง ร่องน้ำน้อย 
ดังน้ำปล่อย เข้ามามาก ยากมหันต์
น้ำที่ได้ จะท่วมใจ เท่าไรกัน 
ให้เปลี่ยนผัน เป็นผู้ให้ จากใจควร
เมื่อรับมา คว้าไว้ แล้วให้ตอบ 
เป็นสิ่งหนึ่ง ที่พึงชอบ ขอบใจสวน
ให้คืนกลับ สลับบ้าง อย่างคู่ควร 
ทุกสิ่งล้วน จึงควรคู่ อยู่ร่วมกัน
อินทนนท์
วันที่ 11กันยายน 2554