ฝันสลาย

สุนทรวิทย์

ฉันเกิดแดน  อีสาน  คนบ้านทุ่ง
				มาเมืองกรุง  ร่ำเรียน  เพียรศึกษา
				เสาะแสวง  วุฒิ  เกียรติวิชา
				ปริญญา  สักใบ  ไว้เชยชม
								
          พ่อ,แม่สู้  อุตส่าห์  ทำนา,ไร่
				ส่งเสียไม่  ลดละ  แต่ประถม
				ฉันรู้ท่าน  เหน็ดเหนื่อย  เมื่อยระบม
				ยอมทุกข์ตรม  อาบเหงื่อ  เพื่อดนัย
			
         		ด้วยสำนึก  เตือนใจ  ให้มุ่งมั่น
				จึงบากบั่น  ยืนหยัด  อัชฌาสัย
				มานะสอบ  ฟันฝ่า  เข้ามหาลัย
				สมฤทัย  แม่,พ่อ  ที่รอคอย
								
           ได้แต่งชุด  นิสิต  จิตฮึกเหิม
			 แสงชัยเริ่ม  กระพริบ รอหยิบสอย
				อนาคต  ควรจัก  มิหลักลอย
				คงค่อยค่อย อุดม  สมความคิด
			
          		ครบสี่ปี  ที่มุ่งมาด  ปรารถนา
				จบออกมา  เหมือนฝัน  เป็นบัณฑิต
    พอเชิดหน้า  ผงาด  อวดญาติมิตร
    เชื่อชีวิต  ฐานะ  จะงามงด
			
           หอบปริญญา  หางาน  พล่านไปทั่ว
    พึ่งรู้ตัว  ฝันสลาย  ละลายหมด
    ขาดเส้นสาย  ไร้คนรับ  อัปยศ
    โดนตัดบท  ซ้ำซ้อน  จนอ่อนใจ      
          เดินเตะฝุ่น  อดสู  อยู่นานเนิ่น
    ขัดสนเงิน  ซื้อหา  สิ่งยาไส้
    นึกถึงบ้าน  ทุ่งทอง  ผ่องอำไพ
    ขอกลับไป  ไถนา  ดีกว่าเอย