คืนนั้น
สุนทรวิทย์
ก่อนจากกัน คืนนั้น ฉันจำได้
เธอร่ำไห้ พรรณนา น่าสงสาร
อาลัยด้วย ต้องร้าง ห่างไปนาน
กว่าพบพาน กันใหม่ คงหลายปี
น้องหมายสู่ อเมริกา ศึกษาต่อ
คืนนี้ขอ มอบกายใจ ไว้ให้พี่
เพื่อยืนยัน ความรัก ความภักดี
เป็นวจี บังอร ก่อนอำลา
จากคืนนั้น ผ่านพ้น จนบัดนี้
ร่วมสี่ปี เข้าแล้ว นะแก้วจ๋า
ทั้งข่าวคราว จดหมาย ไม่ตอบมา
ห่วงจริงหนา ว่ารัก จักคลอนแคลน
จนวันหนึ่ง เธอกลับมา ท่าผึ่งผาย
พร้อมเพื่อนชาย ผมทอง ตระกองแขน
เดินอวดโอ่ ให้เห็น ว่าเป็นแฟน
มองแล้วแสน อึดอัด ขัดนัยน์ตา
นี่หรือ คือสตรี ที่ฉันรัก
พึ่งประจักษ์ แท้จริง หญิงไร้ค่า
ขอตัดใจ กรวดน้ำ เลิกนำพา
คิดเสียว่า คืนนั้น แค่ฝันไป