แล้งสำนึก

สุนทรวิทย์

เหนือลำธาร  มุมหนึ่ง  ซึ่งเงียบหงอย
			กระท่อมน้อย  ริมน้ำ  เก่าคร่ำคร่า
			บุรุษเฒ่า  งันงก  นั่งตกปลา
			ในแววตา  แห้งแล้ง  แฝงอับจน
								
          ยามชรา  อ้างว้าง  ห่างญาติมิตร
		 	คู่ชีวิต  วางวาย  เมื่อปลายฝน
				มีลูกเต้า  หญิง,ชาย  ก็หลายคน
				กลับล่องหน  หนีหาย  ไปนานปี
		
        		แม้ขณะ  ที่มือ  ถือคันเบ็ด
			 ยังเทวษ  กังวล  บ่นอู้อี้
			 พร่ำถึงลูก  ห่วงหา  ทุกนาที
			 ป่านฉะนี้  อยู่ไหน  ไยเงียบงัน
				
       				ความเป็นพ่อ  แน่นแฟ้น  แสนพันผูก
				อยากพบลูก  พร้อมหน้า  ก่อนอาสัญ
				หัวอกหนอ  สะอื้น  ทั้งคืน,วัน
 			ชีพกระชั้น  สั้นมา  ยิ่งอาวรณ์
	
       			จวบสังขาร  ถดถอย  เกินคอยไหว
			 เขาสิ้นใจ  ลำพัง  ดังสังหรณ์
			 ขาดลูกหลาน  อยู่ด้วย  ตอนม้วยมรณ์
			 คนอาทร  ดูใจ  ล้วนไม่มี
				
      				ณ.วันนี้  ลูกเขา  คืนเหย้าครบ
					ต่อหน้าศพ  โต้เถียง  เสียงอึงมี่
					ต่างแย่งครอง  ที่นา  แทบราวี
					ความเป็นพี่  เป็นน้อง  ต้องปึ่งชา
		
         		อนิจจา  พ่อคนหนึ่ง  พึ่งดับขันธ์
			  ลูกลูกพลัน  บาดหมาง  สร้างปัญหา
			  ใช้อารมณ์  ทิฐิ  มิลดรา
			  เพื่อผืนนา  ไม่กี่บาท  อนาถจริง
					
        			สำหรับคน  อกตัญญู  ยากรู้สึก
					จิตสำนึก  มโนธรรม  นั้นต่ำยิ่ง
					กรรมสนอง  วันใด  ไร้ประวิง
					คงถูกทิ้ง  โดดเดี่ยว  เช่นเดียวกัน