สร้อยเพชร

นิทานเก่า เขาเล่า เราจำได้
แพรวิไล คนงาม เมื่อยามสาว
ครั้งก่อนเอ๋ย เคยเด่น เป็นดวงดาว
เสน่ห์พราว หนุ่มจ้อง หมายปองนาง
หยิ่งทะนง หลงตน ปนความเขลา
แม่สาวเจ้า มิปลง ละลงบ้าง
ฐานะจน แต่ใจ ไม่ปล่อยวาง
ทำตัวอย่าง ก่อนเก่า เหมือนเจ้าเคย
งานเลี้ยงรุ่น เขานัด จัดหรูหรา
เพื่อนชวนมา ทรามวัย ไม่อยู่เฉย
ต้องแต่งตัว สวยใส มิให้เชย
จึงเอื้อนเอ่ย ยืมสร้อย เพื่อนห้อยคอ
เลือกสร้อยเพชร เม็ดงาม ดูล้ำค่า
เธอสง่า สวยยิ่ง เด่นจริงหนอ
ดาราเก่า เพลิดเพลิน คนเยินยอ
โชคร้ายรอ สร้อยหายลับ เมื่อกลับเรือน
เสียเงินทอง มากมาย ซื้อใช้เขา
แพงก็เอา ทำใหม่ ให้มันเหมือน
ต้องหลบหน้า เจ้าของ สองสามเดือน
ความทุกข์เยือน รุมเร้า เผากมล
วันเอาสร้อย ไปคืน ฝืนยิ้มหัว
แม้รู้ตัว งานนี้ เรามีผล
เป็นหนี้สิน กลุ้มใน ใจเหลือทน
หลอกผู้คน ยิ้มกลบ ลบความนัย
เจ้าของสร้อย นึกใน ใจฉงน
เธอนั่งยล ยิ่งมอง ต้องสงสัย
เพชรเราเก๊ นี่ดูน้ำ งามกระไร
เหตุไฉน แวววาว ...ราวของจริง