เพราะหอมหวน ชวนให้ ใจลุ่มหลง ภมรตรง บินล้อม ตอมบุปผา มวลไม้ออก ดอกบาน ตระการตา ภู่ผึ้งพา ดื่มด่ำ ชุ่มฉ่ำใจ แวะเวียนเชย ชื่นชม ดั่งสมหมาย จนหวานคลาย แห้งหมด มิสดใส กลีบก็ช้ำ หมองเศร้า เหี่ยวเฉาไป ภมรไกล บินลา มิอาทร หาดอกใหม่ ไต่ตอม รสหอมหวาน สุขสำราญ ซุกซน วนเวียนว่อน ทิ้งดอกเก่า หม่นไหม้ ใจร้าวรอน มิคืนย้อน ลืมหวาน เคยซ่านทรวง แต่ภมร ผู้นี้ มีใจมั่น มิแปรผัน ห่างไกล ไยเจ้าห่วง หาได้เป็น เช่นเหล่า เขาทั้งปวง กาลเลยล่วง เท่าไร ใจมั่นคง แม้ดมดอม หอมจาง มิห่างหาย มานมิคลาย มั่นตาม ความประสงค์ ยังถนอม ดอมเจ้า เราเจาะจง รักยืนยง ฝังปลูก ผูกสัมพันธ์ เพราะดอกไม้ ดอกนี้ มีค่ายิ่ง หากทอดทิ้ง จากไกล ใจโศกศัลย์ จะขอคู่ เคียงเจ้า จนนานวัน มิทิ้งกัน จนกว่า จะลาไกล
คนกรุงศรี 17 ก.ค. 2554 23:35 น. - ID 141075 
1770
0
0
18 กรกฎาคม 2554 02:46 น. - comment id 1203148
ฉันขอเป็นดอกไม้ไว้ประดับ วางประทับรับไว้ใจโหยหา เพื่อรอดูหมู่ผึ้งบินบึ่งมา แล้วพูดว่าขอรักและภักดี หากเธอเป็นเช่นผึ้งซึ้งในรัก ไม่ตวงตักน้ำหวานแล้วผ่านหนี ให้ฉันเป็นดอกไม้ไร้ราคี ชีวิตนี้มอบไว้ให้เพียงเธอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
