หายใจ และ ใจหาย...

KIRATI

ปรับที่นั่งหลังมาลัยไขสวิทช์
สตาร์ทติดคาดเข็มขัดเหยียบคลัทช์หมาย
เร่งรอบจัดอัดเกียร์หนึ่งบึ่งกระจาย
ล้อฟรีส่าย กลิ่นยางกรุ่นไหม้ฝุ่นควัน
ศูนย์ถึงร้อยในหกวินาทีกว่า
ทะยานฟ้า มาตามหา แม่จอมขวัญ
หักหลบนก ไปวกใหม่ ใกล้ตาวัน
เบียดพระจันทร์ ปาดดาวเทียม ไปเยี่ยมเธอ
มองหน้าปัดอัดเกือบพันเครื่องมันร้อน
เลยต้องผ่อนร่อนกินลมชมเมฆเพ้อ
เมฆครวญคร่ำคำรามร้องก้องละเมอ
เหมือนคอยเก้อเลยร้องไห้จ่ายน้ำตา
เปียกกระจกเปิดที่ขัดปัดน้ำฝน
มืดมัวหม่นสลัวมองหมองทั่วฟ้า
เข็มทิศชี้ไปที่ไหน...ไม่นำพา
ดับไฟหน้า...แล้วหรี่ตา หาที่ลง
มองที่หมายไร้ที่เห็น...ที่เป็นพื้น
ดินแห้งผืนให้พอจอด...รอดประสงค์
คืบก็น้ำศอกก็น้ำ...สีครามดง
ไม่แคล้วคง...ต้องลงจอดบนดวงดาว
ดาวดวงนั้น...ชื่อนิรันดร์สวรรค์สร้าง
แลรูปร่างคล้ายคัมภีร์...ปกสีขาว
พื้นอ่อนนุ่มสาวหนุ่มยิ้ม...ช่างพริ้มพราว
สวมชุดยาว...เดินขวักไขว่อยู่ไปมา
จึงเอื้อนคำ...ถามที่นี่มันที่ไหน
ไร้คำใคร...จะตอบคำ ถามที่ว่า
พลันเสียงหนึ่งซึ่งอยู่ไกลจากสายตา
ตอบกลับมา ว่าที่นี่ คือฉิมพลี
เจ้าหลับในตอนขับรถ...ชนฟุตบาท
ถ้าถึงฆาต...ดวงเจ้าขาด...มิอาจหนี
จงจดจำ คำข้าไว้ ให้ดีดี
วินาที...ง่วงอย่าขับ เดี๋ยวหลับใน
ส่วนเส้นฆาต ชาตะเจ้า เราจะต่อ
แค่หนึ่งข้อ ...เราจะขอ...เจ้าได้ไหม
ได้เจ้าค่ะ...แต่หนึ่งข้อ ... ขออะไร
เจ้าต้องไป...ไถ่ชีวิต ดวงจิตโค
โคกระบือ หรือ โคบาล เล่าท่านพี่
โคโยตี้ ที่ยั่วยวน กวนโมโห (ประชดๆ)
โคตัวไหน ไม่มีเขา ...เอาเบอร์โทร
โคลัมโบ...ร่ำเบียร์สิงห์ ก็ยิ่งมี
ดูเหมือนเจ้า...จะเมาหลับ...แล้วขับด้วย
เราจะช่วย ดีหรือเปล่า...เจ้าคนนี้
ปล่อยไปขับ...รึจับฝัง...ขังฉิมพลี
อย่างไหนดี...หนอพี่น้อง ลองเขียนมา
อันรถรา พาเราไป ได้สองจุด
ณ ปลายสุด สายชีวิต คงสิทธิ์ค่า
ไม่หายใจ ก็ใจหาย ปลายศรัทธา
ประมาทท่า...พาถึงจุด...หยุดหายใจ
ล้อแตะพื้นเท้าแตะดินชีวินอยู่
ทั้งล้อคู่ และล้อสี่...มีกฎใช้
หมวกกันน็อกล็อคเข็มขัดนิรภัย
เว้นขับใจ...ไล่จับรัก ขับไปเลย