หมาวัด

จ้อง - เจรียงคำ

อนิจจาความรัก...มักไม่เที่ยง
ใจเอนเอียงถลำ..ทำไฉน
ยินถ้อยคำ ต่ำต้อย แสนน้อยใจ
แต่ห้ามทันฉันใดเล่าไฟรัก
ก็ในเมื่อ..เชื้อสุมเต็มขุมจิต
ย่อมมีสิทธิ์ติดไฟโหมไหม้หนัก
แต่จนจิตคิดต่อ.ก็ชะงัก
เมื่อเธอวักน้ำสาด..วาดหางตา
โอ้! เหยียดหยาม เหมือนอย่าง..แทงกลางอก
ดั่งวิหคโดนยิง...ดิ่งเวหา
พร้อมคำพูดเสียดซ้ำตำอุรา
ดั่งกระทืบหมายว่าฆ่าทั้งเป็น
อ่านความหมายสายตาทุกคราครั้ง
คือหยามเหยียดเกลียดชัง..ก็ยังเห็น
อ่านคำพูดเฉือนเชือด..อย่างเลือดเย็น
คือประเด็น หมาวัด..ไม่ทัดเทียม
หนอหัวจิตหัวใจ...แค่ไม่รัก
มันก็หนัก...เกินโอด..ยังโหดเหี้ยม
บ้วนคำบาดทรวงใน..ว่าไม่เจียม
เจ็บเกินเตรียมรับไหวแล้วใจนี้
คำตราหน้า..หมาวัด...ซัดเต็มเหนี่ยว
ให้ห่อเหี่ยวแห้งหดหมดศักดิ์ศรี
ห่างสักแค่ฐานันดร์บอกฉันที
ถึงหั่นค่าปรานีย่ำยีนัก
เมื่อตอกย้ำซ้ำซากก็ยากคิด
และจากพิศวาสก็อาจหัก
กลับขั้วหันผันเหลี่ยมจากเปี่ยมรัก
เป็นสุมหนัก..เนื้อในด้วยไฟแค้น
ขอฉันทำ...อย่างที่เธอทำบ้าง
พูดถากถางทั้งเหน็บให้เจ็บแสน
ขยันบอกกรอกหูคำดูแคลน
ให้เหมือนแม้นฉันเจอตอนเธอทำ
เธอนั้นแน่แค่ไหน..วิไลลักษณ์
ถึงหยามศักดิ์ใครด้อย..หมิ่นต้อยต่ำ
อย่าให้กล่าวสาวไส้..จี้ใจดำ
เพราะมีแต่ถ้อยคำที่ตำใจ
แม่ดอกฟ้าจำแลงแปลงรูปเก่ง
ต้องเขย่งชะแง้สักแค่ไหน
ถึงจะรับรู้ว่า...ท้องฟ้าไกล
เกินกว่าเธอจะไป..เพื่อจะเป็น
เธอแค่ดอกโสน...โตท้ายวัด
ริจะดัดให้เลิศ...เชิดหน้าเข็น
ลืมกำพืดเหล่าเชื้อหรือเนื้อเย็น
ก็ไม่เห็นสูงค่าเกินหมาวัด
โอ้แม่ดอกโสนโตริมหนอง
อยู่อีกฝากฝั่งของเขตคลองตัด
อวดดอกสูงสุดยอดลมพลอดพัด
เคลิ้มถนัดว่าเด่นดุจเป็นดาว
แค่ไอหมอกหยอกล้อพะนอห่ม
ถึงกับสมมุติเสกเป็นเมฆขาว
ยกตนเป็นดอกฟ้า..เลิศสกาว
รอผู้ดีใดสาว..ถึงได้เชย
อย่าเทียวแต่พร่ำเพ้อชะเง้อจ้อง
เทพบุตรเนื้อทองครองเขนย
หากวันไหนพลาดพลั้งร่วงสังเวย
จะเห่าแม่คุณเอ๋ย...เย้ยลั่นวัด
~ ๑๒  พฤษภาคม  ๒๕๕๔ ~