สายน้ำ แยงซี รินรี่ไหล เรือลำน้อยกางใบอยู่ในน้ำ ศิษย์น้อมลงคารวะแล้วกล่าวความ ศิษย์ขอเป็นผู้พายข้ามด้วยตนเอง อาจารย์กล่าวควรเป็นท่านได้ส่งศิษย์ กลางทะเลแห่งชีวิตอันร้อนเร่ง ในภาวะไม่ตื่นรู้น่าหวั่นเกรง จิตอาจารย์ย่อมคร่ำเคร่งเป็นห่วงใย แต่ตอนนี้ศิษย์นั้นฟื้นตื่นขึ้นแล้ว เป็นหน้าที่ศิษย์ต้องแจวข้ามน้ำไหล อาจารย์ช่วยเปิดประตู,ศิษย์ก้าวไป ฝ่าสายน้ำอันกว้างใหญ่...สู่ฟากนั้น จับความขณะอาจารย์หงเริ่นไปส่งศิษย์(อาจารย์ฮุ่ยเหนิง)ให้พายเรือข้ามสายน้ำหนีอันตราย