ความทรงจำดีๆ

ก็แค่ความจริง...ในโลกไม่จริง

พอวันหยุดฉุดคิดถึงอีกครั้ง
เมื่อเรายังอยู่เคียงเพียงเราสอง
รักร่วมสร้างร้างลาน้ำตานอง
ชีวิตคู่อยู่ครองต้องทะลาย
เหมือนฟ้าแกล้งแช่งชักหักกระดูก
รักเคยผูกร่วมกันพลันสลาย
คนคู่เรียงเคียงข้องต้องกลับกลาย
เคยมั่นหมายห้าปีเข้าวิวาห์
ยังจำได้น้องนั้นขายสลัด
ใส่ถุงจัดเรียงรายหลายอย่างหนา
ร้องเรียกคนวนดูกรูเข้ามา
ผักเป็นยาช่วยลองจะติดใจ
ไปซื้อของต้องตื่นเที่ยงคืนครึ่ง
เกือบตีหนึ่งนิดหน่อยพอลุกไหว
ขึ้นสองแถวแถวหน้าปากซอยไว
นั่งซบอิงพิงไหล่ของพี่ยา
ถึงตลาดเร็วรี่ปรี่ไปซื้อ
ผักสลัดจัดถือคือคุณค่า
นำไปแลกแปรเปลี่ยนเป็นเงินตรา
แล้วนำมาใช้จ่ายในรายวัน
กลับมาหลับซักทีตีห้ากว่า
ตื่นขึ้นมาชะล้างร่างของฉัน
อ้อ...ก่อนปลีกอีกสิ่งต้องครบครัน
หอมแก้มนวลชวนฝันก่อนทำงาน
เลิกงานแล้วพี่ยามาช่วยขาย
สองเราอิงหญิงชายช่วยกันขาน
ซื้อสลัดหน่อยไหมไปรับทาน
รสชาดหวานปนเปรี้ยวเคี้ยวมันดี
วันไหนหมดรถเข็นช่างเป็นสุข
ได้สนุกของกินให้อิ่มหมี
ทั้งต้มยำตำป่ามาสักที
อยากให้มีความสุขทุกๆวัน
เวลานอนช้อนน้องประคองกอด
หอมซักฟอดก่อนนอนนะจอมขวัญ
เหนื่อยแค่ไหนให้หายมลายพลัน
นอนกอดกันพี่จักบอกรักเธอ