บทความนี้ ผมเขียนเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็คิดว่าอยากจะให้ทุกคนได้อ่านกัน เพื่อว่าบางที เมื่ออ่านจบ อาจจะมีใครบางคน ที่พวกนายหลงลืมไป ผุดขึ้นมาในความทรงจำของพวกนายบ้าง นึกย้อนไปสมัยเรายังเด็กๆ สมัยที่ยังวิ่งเล่น วิ่งไล่จับกันกับเพื่อนๆ ที่ก็ยังเป็นเด็กเช่นกัน มีกลุ่มที่สนิท เป็นก๊วน เล่นอะไรเล่นด้วย ไปไหนไปด้วย ทำอะไรทำด้วย แต่พอเห็นไม้เรียวในมือแม่มาแต่ไกล ตัวใครตัวมัน วิ่งกันกระเจิดกระเจิง ในความทรงจำสมัยเด็กอันเลือนราง มีเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง ตัวเล็กมาก อายุคงน้อยกว่าพวกเราราวปีหรือสองปี ชื่อจ้อย ไอ้จ้อยเพิ่งย้ายบ้านมา เป็นบ้านหลังเล็กๆเช่นกัน ปลูกแบบพออยู่ได้แถวท้ายซอย ทุกวันในตอนเช้า จ้อยจะมานั่งมองพวกเราวิ่งเล่นกันเสมอ พวกเราก็รู้ว่าจ้อยอยากมาเล่นด้วย หลายครั้งที่พวกเราแกล้งชวน พอจ้อยเข้ามาหมายจะเล่นสนุกก็จะถูกพวกเราแกล้งร้องไห้กลับไปเสมอ เฮ้ย ไอ้จ้อย อยากเล่นด้วยกันเปล่า จ้อยพยักหน้า พลางลุกผึงขึ้นมา วิ่งมาด้วยความดีใจ อยากซิ อยาก กูไม่ให้เล่น พวกเราพร้อมใจกันตะโกนใส่หน้าไอ้จ้อย แล้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน มองดูสีหน้าไอ้จ้อย ที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นร้องไห้ แล้ววิ่งหนีไป เฮ้ย ดูเด่ะ มันหนีไปฟ้องแม่อีกแล้วว่ะ ฮ่าฮ่า หลายต่อหลายครั้ง ที่พวกเราแกล้งไอ้จ้อย แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข็ดเลย ยังคงวนเวียนมาด้อมๆมองๆแถวๆที่เราวิ่งเล่นกัน พอพวกเราเหลือบไปเห็น ไอ้จ้อยก็ยืนหลบๆกับม้านั่งบ้าง ต้นไม้บ้าง หรือบางทีก็วิ่งหนีไปเลย จนวันหนึ่ง โดยที่พวกเราไม่ได้สังเกต ไอ้จ้อย ไม่ได้มาขอเล่นกับพวกเราอีก ไม่แม้แต่แอบมองจากที่ใดที่หนึ่ง ในตอนนั้น เรายังเด็กมาก มากเกินกว่าที่จะใส่ใจว่า ไอ้จ้อยหายไปไหน? ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครถามถึง จากนั้นไม่กี่วัน ทุกคนก็ลืมชื่อของไอ้จ้อย พวกเราใช้ชีวิตกันอย่างปรกติ เรียน เล่น และเติบโตขึ้น ไม่มีใครเห็นไอ้จ้อยอีกเลย..-- โปรดรับฉันไว้ในโลกของเธอ -- ในห้องเล็กเล็กห้องหนึ่ง หน้าต่างถูกดึงปิดไว้ ประตูล็อกกลอนปิดไฟ ปิดตายห้องนี้เรื่อยมา เก็บตัวเก็บความรู้สึก บาดลึกในใจอ่อนล้า ร้องไห้ในคราบน้ำตา เปรอะเปื้อนใบหน้าเศร้าซึม เหงานะฉันเหงารู้ไหม ใครบ้างเข้าใจตัวฉัน เพรียกร้องโหยหาทุกวัน ความรักแบ่งปันฉันที นี่ไงข้างๆพวกเธอ เห็นไหมฉันอยู่ที่นี่ พูดคุยกับฉันบ้างสิ ฉันอยากมีใครสักคน กรีดร้องในห้องมืดมิด ว้าวุ่นยิ่งคิดสับสน น้อยเนื้อต่ำใจในตน เจ็บปวดทุรนทุราย ในห้องที่ปิดสนิท มิดชิดไร้ซึ่งความหมาย ในห้องพบร่างเด็กชาย นอนตายข้างเข็มมอร์ฟีน. อยากมีใครสักคน ที่จะรักและเป็นคู่ใจ ร่วมเดินทางที่แสนไกล ผ่านทางชีวิตมืดมน อยากฝากดวงใจดวงนี้ ที่ไม่มีแม้ใคร ... สักคน...ในความทรงจำสมัยเด็กของเพื่อนๆ มีไอ้จ้อยอยู่ด้วยไหมครับ?
คลาว 13 เม.ย. 2545 16:33 น. - ID 13790 
687
2
0
13 เมษายน 2545 17:51 น. - comment id 45502
ฉันจะรับเธอไว้ในโลกของฉัน โลกสีสันที่มีแต่ความสดใส โลกใบใหม่ที่มีฉันและใครต่อใคร ที่พร้อมใจเปิดประตู..รับเธอนั้นเข้ามา
13 เมษายน 2545 22:42 น. - comment id 45516
เฮ้อ......นั่นสินะ เสี้ยวควรจะทบทวนความทรงจำตัวเองเสียที ว่าไอ้จ้อยของเสี้ยวมันหลงทางอยู่ในสมองส่วนไหนบ้าง ขอบคุณที่เตือนสตินะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
