นิทานเซ็น ตอน มังกรจริง

กระบี่ใบไม้

เย็นวันหนึ่งมืดสลัวน่ากลัวนัก
อาจารย์เดินมาหยุดพักที่ชายบ้าน
พบครอบครัวหนึ่งแสนเศร้าสุดร้าวราน
แม่และลูกน่าสงสารล้วนผอมโซ
อาจารย์จึงแวะถามไถ่ เป็นไรหรือ...
จึงอดมื้อกินมื้อผอมอักโข...
ถามพ่อบ้านอยู่ที่ไหน  ร้องไห้โฮ
กว่าจะโผล่ถึงบ้านได้คงหายเมา
อาจารย์บอก ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไร
ข้าไม่มีสิ่งใดตอบแทนเจ้า
อย่างนี้เถิด,เอาเงินนี้จากที่เรา
ไปซื้อเหล้าอย่างดีมาอย่าช้านาน
แม่ลูกที่สุดยากแค้นแสนสงสัย
เอ๊ะ...อาจารย์เอายังไงช่วยไขขาน
เห็นอาจารย์คงนั่งยิ้มอยู่เนิ่นนาน
ทำตามที่...ท่านว่ายวาน...หน่อยเป็นไร
เห็นพ่อบ้านเดินเซแซด...แถแถดอยู่
กลางบ้านฉันใครไม่รู้น่าสงสัย
อ่าฮ้ามี..ไหเหล้าวาง...เหมือนอย่างใจ
ไม่สนแล้วเหล้าของใครข้าขอกิน
อรุณรุ่งสุรีย์กรายเริ่มฉายแล้ว
เสียงไก่แก้วโก่งขันย้อนจากคอนถิ่น
เอ๊ะ...นี่ท่านเป็นผู้ใด...สงสัยจินต์
แล้วเหล้าที่ข้าดื่มกินนั่นของใคร
ข้าชื่อ...กูโด โทโชกุ...แห่งเกียวโต
พ่อบ้านมาดเขื่องโขแทบจับไข้
อาจารย์ของพระจักรพรรดิ...สายรินไซ
ท่านมาอยู่ได้อย่างไรที่บ้านเรา
อาจารย์บอกว่า ชีวี...นี้ไม่เที่ยง
ชีวิตนี้ใช่มีเพียงไว้ดื่มเหล้า
ท่านลืมทิ้งลูกเมียไว้แต่นานเนา
ถ้าไม่รักลูกเมียเจ้าจะรักใคร
เหมือนฟ้าผ่าฟาดลงไปในส่วนลึก
ชายผู้นั้นได้สำนึกพลันร้องไห้
...ขอจำคำอาจารย์ไว้จนวันตาย...
...ในเมื่อท่านรู้ตัวได้ข้าขอลา...
.....................................
กุลีกุจอยึดยื้อถือข้าวของ
ข้าขอจองส่งอาจารย์ถึงด่านหน้า
อาจารย์บอกว่า ทุกทางที่ผ่านมา
เมื่อพบพา-พัดพราก-ย่อมจากไป...
ชายนั้นบอก ขอตามท่านไร้วันกลับ
เลิกทางเลวขอน้อมรับเส้นทางใหม่
...ทางที่เหลือชีวิตนั้น...สั้นเพียงใด...
โลกต้องการผู้ยิ่งใหญ่...คอยชี้ทาง
นี่เป็นที่มาของอาจารย์เซ็นที่ชื่อ มูนัน ที่แปลว่า ชายผู้ไม่หวนกลับหลัง