เป็นเรื่องราวร้อยเรียงความเดียงสา ที่ส่งสารผ่านฟ้าลงมาสู่- ดินที่เราเหยียบย่ำและค้ำชู ให้ได้เปิดประตูของชีวิต แม้นสุดปลายสายเอ็นของเส้นร้อย ว่าวลำน้อยบินข้ามตามลิขิต รอยเท้านั่นนำทางวางสู่ทิศ เพื่อปะต่อปะติดภาพบนฟ้า พลิ้วลมผ่านชื่นใจไหมเล่าเธอ เก็บไว้ในฝันละเมอเพื่อนเกลอข้า สิ่งเล็กๆที่ยิ่งใหญ่ในแววตา ยามเริงร่อนถลาบนฟ้าเช้า ในองศาที่ลมโบกและโลกหมุน ทอดความอุ่นอาทรบนก้อนเหงา วันที่ฟ้าคลุมคลี่แต้มสีเทา อย่างน้อยๆยังมีเจ้าที่เข้าใจ อาจเป็นความแล้งโรยที่โบยบิน กาลเวลากร่อนกินจนสิ้นไร้ ทิ้งสร้อยลายสายว่าวซบราวไพร โดยลมไกวไม่อาจรับเจ้ากลับคืน เป็นโครงไม้โคลงเคลงในเพลงร่ำ ที่ลอยลำลู่ล้มในขมขื่น อำลาแล้วสายลมผู้กลมกลืน ขอหลับตาให้เต็มตื่นตรงผืนดิน
ปาลิน 29 ต.ค. 2553 20:11 น. - ID 137673 
947
6
0
29 ตุลาคม 2553 20:22 น. - comment id 1165159
ไพเราะและลึกซึ้งมากเลยขอรับ
29 ตุลาคม 2553 21:49 น. - comment id 1165183
งดงามค่ะ
30 ตุลาคม 2553 02:21 น. - comment id 1165264
สวัสดีคะ คุณปาลิน ยอดเยี่ยมมากคะ
30 ตุลาคม 2553 04:26 น. - comment id 1165289
ชอบมากครับเพราะดีจัง
30 ตุลาคม 2553 15:31 น. - comment id 1165509
เขียนได้ไพเราะมากจริงๆ หากเป็นไปได้ วรรครับ ถ้าแปลงเป็นเสียง เอก, โท, จัตวา จะหวานเสนาะขึ้นอีกนะครับ. :)
30 ตุลาคม 2553 18:05 น. - comment id 1165538
ได้บรรยากาศจริงๆค่ะ
ลมหนาวกรายกับสุดปลายสายว่าว
30 ตุลาคม 2553 18:11 น. - comment id 1165540
สวัสดีค่ะ คุณกระบี่ใบไม้ ขอบคุณค่ะ จะเก็บคำชมไว้เป็นกำลังใจนะคะสวัสดีค่ะ คุณเฌอมาลย์ ขอบคุณนะคะ ทางนี้หนาวแล้วเช่นกันค่ะ แต่ใจยังรู้สึกอุ่นๆอยู่เลย อิอิ
30 ตุลาคม 2553 18:17 น. - comment id 1165541
อ้าว คุณโคลอน สวัสดีค่ะ แอบย่องมาเงียบๆ ไม่ทันเห็นค่ะ ขอโทษทีนะคะ หนาวๆอย่างนี้ อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะ เชิญชิมกาแฟอุ่นๆ ลดอุณหภูมิความหนาวสักแก้วนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
