สุดฟากฟ้า

แก้วประเสริฐ

              สุดฟากฟ้า
  ๐ รวดร้าวใดไหนเล่าเท่าเคล้าโศก
วิปโยคทรวงในยามไม่เห็น
รักปนโศกโศกรักมักลำเค็ญ
สุดหนีเร้นเช่นโศกหัวอกเรา.๚ะ๛
  ๐ รวดร้าวใดไหนเล่า   เฝ้าโลมเล้าต้องเคล้าโศก
วาบหวามยามวิปโยค     สู่ฟุ้งซ่านผ่านใจเรา
อนาถนักรักแรกแย้ม     ประหนึ่งแซมให้โง่เขลา
หวานรักมักยั่วเย้า          แล้วหนีพรากฟากฟ้าไกล
  ๐ ดุจนกบินโดดเดี่ยว  ยากจะเหลียวไปหนไหน
ซมซานร่อนเร่ไป          ฝากสิ่งรักหักแรมโรย
ยากแล้วสุดใฝ่หา          ลมโชยมาสุดหิวโหย
พงพฤกษ์บุปผาโปรย     เหลือเพียงไว้ไร้เหลียวแล
  ๐ อนาถนักรักเราเอ๋ย     แม่ทรามเชยงามดั่งแข
มอบสิ่งทิ้งดวงแด            จนฟุ้งซ่านผลาญทรวงใน
อกเอยสุดยากเข็ญ          แสนลำเค็ญหนีจากไกล
ติดตรึงซึ้งดวงใจ              เฝ้าแลร้างสร้างสิ่งสลาย
  ๐ แรกรักมักหวานซึ้ง      สุดตราตรึงพึงกลับกลาย
มาพรากหนีจากไกล          ทิ้งความหลังฝังรักเก่า
คิดหวนชวนหม่นหมอง      สิ่งทั้งผองสร้างอับเฉา
อกเอ๋ยหนอตัวเรา              ยิ่งคิดไปให้ร้าวฤดี
  ๐ เหม่อมองสุดขอบฟ้า   ใคร่หวนหาแม่มารศรี
ก่อนเก่าเฝ้าเปรมปรีดิ์    แต่ต้องพรากมาจากทรวง
คิดไปให้แสนเศร้า        อกปวดร้าวเคล้าแหนหวง
ความรักกลับมาล่วง      สุดชอกช้ำระกำใจ
  ๐ นี่หรือคือความรัก          ยามประจักษ์มักสดใส
หวานซึ้งตรึงทรวงใน           ขมก็ชมภิรมย์เชย
ห่วงหาและอาลัย                 แม้นอยู่ไกลยากจะเผย
เช้าค่ำมิละเลย                    แต่บัดนี้สุดขอบฟ้า
  ๐ รักปนโศกแสนเศร้า  มิอาจเคล้าเฝ้าเคียงหา
หวังพบหน้ากานดา     หมดสิ้นแล้วแผ่วดวงจินต์
ป่วนเคล้าเฝ้าแต่โศก  แสนวิปโยคจรดชีวิน
ผ่านรักหักเสียสิ้น       ที่คงไว้ในความตรม.๚ะ๛
                * แก้วประเสริฐ. *