ดุจดั่งไร้แผ่นดิน

แก้วประเสริฐ

       ดุจดั่งไร้แผ่นดิน(ภาคสอง) 
   ขอลาแล้วแก้วตาอนิจจาเจ้า 
ต้องจากเรือนหนีเหย้าเฝ้าเสน่หา 
พรากสถานรักเงาไม้ร่มชายคา 
หลั่งน้ำตาแผ่นดินถิ่นจากจร 
   เหลือแต่เพียงไออุ่นละมุนซึ้ง 
ที่ตราตรึงฝากไว้หทัยถอน 
สลักลึกตรึงไว้ให้อาวรณ์ 
สุดสะท้อนภิรมย์ห่มดวงมาลย์ 
   จากแม่พระธรณีหนีพรากไกล 
แสนอาลัยแผ่นดินถิ่นสถาน 
ทิ้งริ้วรอยฝากไว้คล้ายทรมาน 
ต้องซมซานซุกซ่อนถอนฤทัย 
   สิ้นบุญและบารมีที่เคยสร้าง 
ต้องรกร้างไร้สิ้นถิ่นอาศัย 
มีเพียงน้ำกับฟ้ามาล้อมใจ 
สิ้นวิไลสิ่งซึ้งซ่านตรึงตา 
   หวังทดแทนแผ่นดินถิ่นกำเนิด 
ให้บรรเจิดแนวสวัสดิ์พิพัฒน์หา 
มิอาจก้าวล่วงพ้นคนมายา 
สั่นผวาผันผวนป่วนสิ่งครอง 
   ดุจราชสีห์ทิ้งทุ่งพรากแนวไพร 
ซมซานไกลแผ่นดินถิ่นเคยสนอง 
ร่อนเร่ไปไร้ฐานอันหมายครอง 
สิ้นเรืองรองหลับใหลไม่อาจคืน 
   จะมีน้ำกลับฟ้าเป็นเพื่อนคนึง 
หวานเคยซึ้งหนีจากพรากสะอื้น 
โดดเดี่ยวรอนลิดร้างห่างยั่งยืน 
จนต้องฝืนทนไว้คล้ายเดียวดาย 
   เมื่ออยู่นี้แสนห่วงหาอาลัย 
โอ้จากไกลดวงใจให้แสนหาย 
กลิ่นไอหอมฟุ้งยังคลุ้งกำจาย 
ซุกซ่อนกายดุจดังไร้แผ่นดิน
   มองแผ่นน้ำแลฟ้าพาสะอื้น
ยากจะคืนกลับมาวาสนาสิ้น
แผ่นดินแม่ทอทาบอาบดวงจินต์
สุดแสนถวิลครวญคร่ำน้ำตานอง
   มีมันสมองปัญญาพาขื่นขม
เฝ้าตรอมตรมมิอาจปราศสนอง
กลับสร้างที่เขาให้ได้เรืองรอง
จนโลกก้องยกย่องฉลองเปรมปรีดิ์
    เกิดแหลมทองพิลาสปราศอาศัย
ห้วงหัวใจปวดร้าวเฝ้าหม่นศรี
แผ่นดินเขาเฝ้าพนอคลอยินดี
ในห้วงฤดีร้องไห้มิคลายครวญ
   ยิ่งคิดไปให้หม่นปนความเศร้า
เหลือบแลเฝ้าชะแง้แสนแลหวน
น้ำกับฟ้าขวางกั้นแสนรัญจวน
อกปั่นป่วนคิดไปให้ร้าวรอน
   มองแผ่นดินถิ่นเกิดบรรเจิดล่วง
หอมกลิ่นปวงผกามาศวาดสลอน
เปี่ยมด้วยภาพอาบสีที่มากตอน
วิวัฒน์กร่อนความจริงหาสิ่งใด
   คิดถึงน้องนงนุชสุดแสนสวาท
โอ้นวลนาถพิลาปร่ำพร่ำร้องไห้
มิตรสนิทมากล้นพ้นพรากไกล
ทุกสิ่งไร้แผ่นดินถิ่นยึดครอง
   ห่วงชาติเชื้อเดียวกันพลันอับเฉา
ทุกสิ่งเคล้าน้ำตาพาหม่นหมอง
แม้นอยู่ไกลใจรำลึกตรึกตรอง
มิอาจสนองสิ้นแล้วแผ่วชีวิน
   ถึงจะอยู่อย่างสบายมิไร้เกียรติ
เปรียบดั่งเฉียดขุมนรกหมกไหม้ถวิล
กายอยู่ไกลใจสถิตปลิดดวงจินต์
ให้ห่วงถิ่นแผ่นดินสิ้นทดแทน.
          * แก้วประเสริฐ. *