สงสารนัก สงสารใจผู้ไหวหวั่น

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

  เห็นคนรอท้อรัญจวน ครวญจนสาง
สะอื้นพราง รอเพียงสำเนียงเขา
ค่ำก็นึก ดึกก็คิด ชิดรอยเงา
อารมณ์เหงาเผาอาวรณ์ จะค่อนใด
  คราคนทุกข์ ทุกๆคนป่นเปล่ายิ่ง
เมื่อถูกทิ้ง ระทดท้อรอไม่ไหว
น้ำตาเอ่ออาบดวงแด เจ็บแท้ใจ
ตรมหมองไหม้ใจหม่นหมองต้องเดียวดาย
  คิดถึงเขามากจนใจ ไม่ให้หลับ
เวลาลับล่วงนานเอ๋ย ระเหยหาย
อกที่ร้าว ร้าวรุมร้อนวอนถึงชาย
ว่าอย่าร้ายนะใจเอย ก็เคยเคียง
  สงสารนัก สงสารใจผู้ไหวหวั่น
ถูกปิดกั้นมืดหมดแท้ แม้แต่เสียง
โถใจเจ็บ เจ็บปวดจังยังหวังเพียง
ยินสำเนียง เผดียงเอ่ยเปรยคำจา
  คนเมื่อเขามีคนใหม่ จึงไม่กลับ
เลื่อนเลือนลับ ลืมผู้คอยละห้อยหา
ลืมคำกรุ่น เคยอุ่นอ่อนอ้อนอุรา
ใจหยาบหนา ปล่อยอนงค์ให้คงคอย
  เขาคงห่าง ห่างหาย เปลี่ยนคลายหวน
แปรใจป่วน ชวนให้ใจถดถอย
อิ่มอารมณ์ มีหลายอกให้กกกลอย
เธอจึงพลอย สร้อยเศร้ามากอยากจะลา
  เถอะคนไหนไม่ดีพอ ขอให้จบ
ไม่ต้องพบ คบกันไปก็ไร้ค่า
อยู่ให้ไกล ไปให้ห่างระคางตา
ฉันหวังว่า เธอเลิกท้อรอรักลวง
  จงเก็บใจที่เหลือ เพื่อเริ่มรัก
กับใจภักดิ์ ของพี่ที่แสนหวง
สัญญาใจ ให้สัญญาว่าทั้งทรวง
มันหนักหน่วง รักคนรอไม่ขอเลือน