นิทานน้ำผึ้งพระจันทร์

สุนทรีย์รส

ผึ้งหนุ่มหลงทาง                  หารวงรังไม่พบ
บินวนสี่ตลบ                           ก้อพบผึ้งสาว
    ผึ้งหนุ่มกับผึ้งสาว                บินตั้งแต่เช้าจบพลบ
ยังไม่เจอคาคบ                       ต่างฝ่ายต่างสบตา
    ค่ำแล้วฟ้าแจ่ม                     พระจันทร์แย้มยั่วฟ้า
สายลมหยอกดาริกา                แล้วยังมีหมาหยอกไก่
    ผึ้งหนุ่มผึ้งสาว                    แม้เหน็บหนาวแค่ไหน
ครั้นเห็นจันทร์อำไพ                ก็ดีใจเหลือคณา
    เห็นพระจันทร์เป็นรังผึ้ง        จันทร์สวยซึ้งหนักหนา
ทั้งสองจ้องตา                         มุ่งหน้าหาพระจันทร์
    ยิ่งบินขึ้นไปสูง                    ยิ่งหนาวพุงยิ่งหวาดหวั่น 
ยิ่งดวงใจ  ยิ่งหมายจันทร์          รวงผึ้งนั้นยิ่งห่างไกล
    บินไปถึงยอดเมฆ                ปีกกะเผลกบินไม่ไหว
ผึ้งสาวเหนื่อยแทบสิ้นใจ          จึงสลบไสลกลายเป็นลม
    ผึ้งหนุ่มรู้ซึ้ง                         เอาขี้ผึ้งให้หล่อนดม
ผึ้งสาวฟื้นรื่นรมย์                      กอดผึ้งหนุ่มกลมกลางเมฆา
    ผึ้งสาวกระหายน้ำ                 ผึ้งหนุ่มเสาะตามหา
แล้วก้อพบหยดน้ำสีฟ้า              อยู่กลางเมฆาก้อนนั้น
    ทั้งสองดื่มน้ำ                       ท่างกลางเมฆฝัน
สองผึ้งกลางแสงจันทร์             สองวันกับหนึ่งคืน
    ไออุ่นเกิดขึ้นเงียบเงียบ        กลางความเย็นเยียบชุ่มชื้น
ก่อตัวเป็นรักเต็มกลืน              ความผูกพันธ์เกิดขึ้นเต็มใจ
     ผึ้งหนุ่มกอดผึ้งสาว             เกาะเมฆขาวหลับไหล
ฝันถึงรวงรังอันแสนไกล           สุดท้ายขาดใจตายใต้แสงจันทร์
     ตั้งแต่นั้นเปนต้นมา             น้ำสีฟ้าหยาดหยดนั้น
ถูกขานว่าน้ำผึ้งพระจันทร์          เพื่อรับขวัญความรัก