คำนึงครวญหวนอาลัย

แก้วประเสริฐ

           คำนึงครวญหวนอาลัย
     สลักฤทัยฝากไว้ในห้วงจิต
เสมือนลิขิตสร้างใจให้ผ่องใส
ก่อนจากมาฟ้าผ่องลำยองใย
แสนอำไพเจิดฟ้าคราก่อนกาล
     เสียงคีร์เคาะสัญญาณสั่นระริก
สำเนียงพลิกผันผวนล้วนประสาน
ต้องเรียงร้อยสูงต่ำย้ำดวงมาน
สู่ตำนานแปลถ้อยร้อยอักษรา
     คือซิกแนลเก่าก่อนอันย้อนยุค
เข้าประยุกต์เป็นเสียงเยี่ยงภาษา
ถอดเป็นคำสัญญาณที่ผ่านมา
เพื่อนำพาข่าวสารผ่านผองชน
     
     เขาเรียกว่าโทรเลขเอนกประสงค์
ผ่านดำรงตรึกตรองกรองสับสน
รวดเร็วกว่าจดหมายไม่ปะปน
ใฝ่ปองจนก้าวหน้าฟ้าอำไพ
     ครั้นต่อมาโลกาวิวัฒน์เปลี่ยน
โทรพิมพ์เวียนสื่อสารผ่านสดใส
ทั้งเทเล็กซ์แพร่หลายสิ่งไฉไล
สู่เปลี่ยนไปโทรภาพฉาบเรืองรอง
     รุดก้าวหน้าดาวเทียมที่เยี่ยมยุทธ์
มือถือผุดสัญญาณสรรค์สนอง
ผ่านโลกไปโทรเลขไร้คนมอง
สิ่งเคยปองเวียนวนระคนกลาย
     หวนคำนึงตรึกไปย้อนในอดีต
ล้วนผันสถิตย์ผลิตเก่งเหลือหลาย
เป็นใหญ่โตมโหฬารพลันละลาย
จวบสิ้นสลายสภาพเก่าเฝ้าโรยลา
     สามสิบเมษาฟ้ามากำหนด
โทรเลขกลางหมดเวลามารักษา
เคยสื่อสารรุ่งเรืองประเทืองมา
สิ้นวาสนาสนองผองชาวไทย
     น้ำตารินหยาดล่วงล้นทรวงอก
เคยวิตกสิ่งสล้างกลางสดใส
สถานที่เก่าฝากชีวิตจิตอำไพ
ผ่านวิไลสู่เกษียณจิตเวียนวน
     ต่อนี้ไปโทรเลขไร้ชื่อแล้ว
เสียงเจื่อนแจ้วสัญญาณผ่านสับสน
ประวัติศาสตร์สื่อสารผ่านผองชน
สิ้นสุดจนหมดสภาพตราบนิรันดร์
      อดีตกาลผ่านย้อนหวนชวนให้คิด
แนบตรึงจิตล้วนวันวลัญช์นุสร
ย้อนคำนึงซึ้งถวิลจินต์อาวรณ์
ห้วงสะท้อนย้อนคืนสอื้นน้ำตา
      มิอาจกลับมาแล้วเจ้าแก้วเอ๋ย
สิ่งมิเคยพรากจากฝากหรรษา
ดุจธุลีดินสายลมพร่างพรมมา
โลกพัฒนาเปลี่ยนแปลงแสลงใจ
     มองภาพเก่าเคล้าคนึงซึ้งแก่นจิต
เสมือนลิขิตจากฟ้าคราลับไสว
โทรเลขกลางเอ๋ยเคยเผยความนัย
สูญสิ้นไปหมดแล้วแผ่วดวงจินต์.
          * แก้วประเสริฐ.*