บนถนนที่ว่างเปล่า....

คีตากะ

บนถนนที่ว่างเปล่า....
ฉันก้าวเท้าแสนหนักปักใจมั่น
ผ่านความหนาวร้าวเหลือเหนือคืนวัน
เบื้องหน้านั้นมืดมิดจิตหวาดกลัว

ทิวาวารอำลาฟ้าเปลือยเปล่า
มีเพียงเงาจากแสงดาวพราวสลัว
เงาทะมึนของหมู่ไม้ไหวระรัว
รอบตนตัวโดดเดี่ยวเดินเดียวดาย

สายลมล่องเย้าหยอกบอกกระซิบ
ทางไกลลิบเกินไปในจุดหมาย
พักเสียก่อนนอนพักจักสบาย
ก่อนลับหายจางไปไร้ร่องรอย

เสียงนกฮูกกลางคืนยืนตีปีก
ร้องบอกหลีกหลบไปให้รีบถอย
ความตายอยู่เบื้องหน้าอย่ามัวคอย
คนไม่น้อยไปลับไม่กลับมา

ฉันยังเดินต่อไปไม่เหลียวหลัง
ดอกไม้ยังส่งกลิ่นถวิลหา
มันเบ่งบานกลางคืนยื่นดอกมา
ยิ้มเริงร่าเย้ายวนชวนลิ้มลอง

ท่ามกลางทะเลทรายที่รายล้อม
นภาย้อมสีดำทำหม่นหมอง
ฉันนั่งลงข้างดงหนามความเหนื่อยครอง
หลับตาสองข้างนั่นอันหนักหน่วง

พลันความมืดบ่งบอกออกเสียงสั่ง
เจ้าจงรั้งอยู่นี่ที่แดนสรวง
ข้าจะมอบพลังแห่งทั้งปวง
ให้เจ้าช่วงใช้ได้ตามใจตน

ฉันเอื้อนเอ่ยวาจาว่าเงียบเถิด
อย่าเตลิดไปไกลให้สับสน
อัตตาเอ๋ยอย่าพล่ามยามทุกข์ทน
ข้าหมายพ้นความเศร้าเผาลนใจ.....