...สายลมแห่งความเศร้า...

สายลมหนาวพัดมาอีกครั้ง 
เจ้านำพาความเดียวดายและความเศร้ามาเยือนอีกครา 
นานเท่าไหร่แล้ว..ที่ความเศร้ามิเคยพรากไปจากหัวใจ 
แต่ละก้าวที่เดิน..แต่ละวินาทีที่ยังหายใจ 
หัวใจค่อยๆ แหลกสลายไปทีละน้อย 
แผ่นดินมิได้เป็นแผ่นดินอีกต่อไป 
ท้องฟ้าที่เคยสดใสไม่เคยมองเห็นอีก 
สรรพสิ่งรอบตัวข้าไร้ชีวิตชีวา 
รอยยิ้มจากไปชั่วนิรันดร์ 
วิญญาณกลับสลายลงทันใด 
ความสุขเคยรับรู้จางหายไปสิ้น 
มีชีวิตอยู่โดยปราศจากวิญญาณ 
ทุกคืนผวาตื่นด้วยความปวดร้าว 
ทุกคืนน้ำตามิเคยหยุดหลั่งริน 
เพียงรอวันที่หลับตาและมิต้องตื่นขึ้นอีกตลอดกาล... 
...แม้ใครคนหนึ่งจากไกล... 
แต่บางหัวใจยังคงเดิม... 
มองหาเธอผ่านท้องฟ้า...ใครบนฟ้าสบายดีไหม