...มิจางสิ้นกลิ่นรอยหอม..

ลานจันทร์ฝันกวี

วันนี้เป็นอีกวันที่รีบตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อออกไปเดินเล่นตามแนวชายหาดสีขาวสะอาดที่ทอดร่างไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา  ดื่มด่ำ...ทัศนาทะเลสีไพลินน้ำงามสุกใส...สดับเสียงคลื่นครวญสาดซัดดุจลัดเลาะไปตามทุกอณูแห่งเม็ดทราย 
ก่อนโอบรัดพัดพาลงสู่พื้นมหรรณพแล้วตีวงคลายอ้อมกอดคืนเม็ดทรายให้เลื่อนไหลเข้ามาสู่สถานที่ ที่เคยพักพิง 
สายลมเย็นเห่กล่อมล้อมรอบกายทักทาย...แม้จะได้กลิ่นอายของความเค็มนิด ๆ หากก็ทำให้เช้าวันนี้แสนสดชื่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา 
สำแสงสีทองค่อย ๆ โผล่พ้นออกมาจากเส้นขอบฟ้าที่แบ่งพื้นน้ำสีน้ำเงินอ่อนจางไว้เบื้องล่าง 
แสงระยิบระยับสะท้อนประกายดุจอัญมณีที่ทอดตัวเรียงรายขนานไปกับแนวขอบฟ้า...ดูงามจับตาจับใจ 
วิถีชีวิตในเช้าวันใหม่กำลังจะเริ่มต้น....ปล่อยให้จิตใจกำซาบกับความสวยงามที่อยู่รอบกาย 
พลอยทำให้อบอุ่นอ่อนโยน...ระคนไปด้วยความหวานแกมเศร้าอยู่ลึก ๆ ภายใน 
ก้มลงเก็บเปลือกหอยสีชมพูอมม่วงเล็ก ๆ ที่บังเอิญอยู่เคียงคู่กันบนพื้นสีขาวสะอาดเลื่อมระยิบ..ยามละอองแสงสีทองแห่งรุ่งอรุณทอดตัวลงมาอาบไล้ทาบทา 
....ไม่ค่อยมีโอกาสได้เดินทางมาชื่นชมกับทะเลแสนงามบ่อยนัก 
อาจเพราะระยะทางอันแสนไกล หน้าที่การงาน ภาระต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน ได้แต่ชื่นชมกับบรรยากาศอันเงียบสงบ
ภายในตัวบ้านที่มีเพียงช่วงเช้าที่เสียงเซ็งแซ่ของเหล่าสกุณาตัวน้อย ๆ จะพัดพาให้ความเงียบสงบนั้นจางหายไป 
ชื่นชมความร่มรื่นของม่านพฤกษาเขียวขจี 
ดอกพุดเศรษฐีออกดอกสีขาวตลอดปีส่งกลิ่นหอมระเหยมาตามลม 
แนวต้นกาสะลองสีเขียว ที่ปีนี้ยังไม่เห็นทีท่าว่าจะเผยดอกอวดโฉมให้เห็นเหมือนทุกปีที่ผ่านมา 
อาจเป็นเพราะสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงไปกระมัง แม้แต่พวงคราม ที่ปกติมักจะโรยดอกไปแล้ว กลับยังแย้มดอกสีม่วงให้เห็นอยู่ประปราย 
เบิรด์ออฟพาราไดซ์ แย่งกันเบ่งบานไม่เว้นวายอยู่ตรงริมรั้วด้านหนึ่งของตัวบ้าน 
ดึงความคิดกลับมาสู่ปัจจุบัน หลายวันที่มาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่วายถูกบางสิ่งบางอย่างเข้ามารบกวนในกระแสแห่งจิตใจ 
มองดูดวงตะวันแต้มกายออกมาจนเต็ม ปล่อยลำแสงลูบไล้แผ่นฟ้า แผ่นน้ำ ชายหาด.. 
คงถึงเวลาที่จะกลับเสียที....และอาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว 
ลาก่อนหาดทรายแสนงาม ทะเลสีสวย เสียงคลื่นอ่อนหวาน สายลมละมุน 
ลาก่อน...จำปาลาวขาวพร่าง..ที่ยืนตระหง่านริมหน้าต่างห้องพัก 
ลาก่อน..กับสถานที่ที่ก่อให้คลื่นสัญญา...อันไร้ตัวตนกับ....จำปาลาวดอกนั้น..ที่มิเคยจางกลิ่นสิ้นรอยหอม 
แปลก....แม้จะอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน...แต่ฟ้ากลับลิขิตให้ชีวิตเราเป็นเพียงเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบพบกันได้...