...ใต้สายตาอันว่างเปล่า..ใต้เงาใจไร้ตัวตน...

กิ่งหลิวพลิ้วไหว...โซว่ซีหูบังเกิดระรอก
สะพานน้อยทอดข้ามฝั่ง
ใต้แสงจันทร์กระจ่าง...
ยืนทอดทัศนาภาพเบื้องหน้า...
...กลับเวิ้งว้างว่างเปล่า
ความรู้สึกช่างเป็นมิติอันลึกล้ำ บางช่วงคล้ายสายรุ้งที่พาดผ่านผืนฟ้า บางคราคล้ายสายน้ำที่ไหลเอื่อยอ่อน
บางขณะกลับซ่อนเงาเลือนรางบางเบายากจำแนก...แล้วเงาในหัวใจขณะนี้เล่าเป็นฉันใด
เป็นความคิดคำนึงอันลึกซึ้ง..
เป็นความรักที่ไม่อาจพรรณนา.
เป็นความเดียวดายอันเปลี่ยวเหงา.
การอคอยอย่างยาวนาน..กับภาพที่มีตัวตนในนิทรา..หากไร้ตัวตนเมื่อฝันสลาย
เพียงรอ...คนในฝันจักปรากฏกาย...เฝ้าไถ่ถามฟ้า...กี่ชาติจักพบพาน....กี่ชาติภพต้องรอคอย....