สิ่งที่เห็น...

นักสืบ ไร้อันดับ

ฉันขับรถโดยสารแถวย่านนี้
วันเดือนปีวิ่งผ่านมานานแล้ว
หนทางไกลชนบทจรดแนว
เป็นทิวแถวทอดยาวทุกคราวมอง
แม้อยู่ไกลความเจริญเกินไปบ้าง
แม้หนทางยากไร้จิตไม่หมอง
ด้วยความเอื้ออารีมีครรลอง
ไม่เป็นสองรองใครแต่ใดมา
ด้วยน้ำใจชนบทหมดจดนัก
ต่างยิ้มทักทายกันวันเจอหน้า
ต่างเรียกพี่เรียกน้องมองสายตา
ด้วยทีท่าอบอุ่นและคุ้นเคย 
เขาเป็นชายร่างใหญ่หัวไหล่กว้าง
ขึ้นกลางทางวางท่าทำหน้าเฉย
สวมแว่นดำปิดตาท่าละเลย
ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาต่อหน้าใคร
กระจกหลังเห็นเงาเขานั่งนิ่ง
ตอนรถวิ่งไม่สนคนไหนไหน
แม้คนแก่เด็กน้อยห้อยโหนไป
ไม่สนใจลุกให้นั่งสักครั้งเดียว
เขาทำตัวไร้น้ำใจมากไปแล้ว
ไม่มีแววรู้สึกนึกแลเหลียว
ความรู้สึกฉันมีเริ่มตีเกลียว
อยากจะเหนี่ยวคอถามเรื่องน้ำใจ
เขาลุกขึ้นกดออดให้จอดรถ 
ตาฉันจดจ้องมองเพราะตรองไว้
พอเขาก้าวเท้าลงตรงบันได
ฉันเหยียบเบรครถไปในทันที
เขากระเด็นหลุดออกไปนอกรถ
ฉันยังจดจำภาพตราบวันนี้
ร่างเขากลิ้งตรงหน้าขาไม่มี
ขาเหล็กที่ฉันเห็นกระเด็นลอย
         ...................
          (ไร้อันดับ)