โคลงสี่สุภาพ ปั้น ดินดุจดั่งให้ เป็นดาว มา ส่องสุกสกาว เกลื่อนฟ้า กับ กรวดก่องเก็จพราว ดั่งเพ็ชร พรายพร่าง มือ หนึ่งสรรค์เสกกล้า กอปรเกื้อแก่นสาร วสันตดิลกฉันท์ ด้วยฝันจะสรรค์กวิประสิทธิ์ พิรจิตประจงจาร ร้อยกรองคระลองคุรุประทาน วรกานทเกริกไกร นบนิ้วประนมกมลตั้ง- สติรั้งคุณาลัย เสริมศรีกวีวรสมัย ดุจใจจะจารคำ อินทรวิเชียรฉันท์ ร้อนโลกจะผ่อนคลาย ดุจสายนทีนำ ปรายฝนละอองพรำ ปฐพีจะสีทอง รุ้งพร้อยจะลอยพร่าง ดุริยางค์จะกลบหมอง แสงทิพย์จะพริบพร้อง กวิส่องประกายไกร กลอนสุภาพ มือไม่อาจเขียนคำได้ล้ำค่า มีสองตามิอาจมองเห็นผ่องใส หูมิอาจเวี่ยสดับสรรพเสียงใด ใจมิอาจเปิดใจให้จารคำ มีดอกไม้กอหนึ่งซึ่งปลูกไว้ เป็นดอกไม้ที่คุ้นตาอยู่คราคร่ำ แต่ละดอกงามเพริศแลเลิศล้ำ เก็บมาทำช่อมาลัยเพื่อไหว้ครู เพื่อเปิดใจเปิดตาไปท้าโลก เขียนประโยคใหม่ใหม่ให้แปลกหู เพื่อเปิดตาเปิดใจไปท้าโลก เพื่อทอถักรักร้อยเป็นสร้อยชู น้อมกราบผู้ปั้นข้าฯ...มากับมือ
ฐปนวุธ 20 ก.ค. 2553 09:34 น. - ID 135948 
3451
0
0
20 กรกฎาคม 2553 17:19 น. - comment id 1147262
ปั้นมากับมือ ไม่แบ่งให้หรอก อ่ะ แบ่งให้คำนึงก็ได้ อ้าม...
แวะมาทักทายบทกลอนสวยๆจ้า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
