ทุ่งร้างนางลอย

แก้วประเสริฐ

         ทุ่งร้างนางลอย
  ๐ คำเปรยอ้างเอ่ยร้าง รัญจวน
ผันพลิกจากเนื้อนวล     ส่อไว้
สุดที่เอ่ยคำชวน         ยากยิ่ง จริงนอ
เฉลยต่อคำหวานไซร้     ว่างเวิ้งวนสนองฯ:-
  ๐คำเปรยอ้างเอ่ยร้าง   ชีวิตว้างใคร่รัญจวน
ผันพลิกจากเนื้อนวล      ส่อใจไว้ละห้อยหา
  สุดที่เอ่ยคำชวน       ยากยิ่งล้วนป่วนจริงนา
เฉลยต่อคำหวานมา      ว่างเวิ้งวนจนเวียนไซร้
  ฝนโปรยรักโรยซึ้ง   สุดตราพึงตรึงคลั่งไคล้
  อกหนอช่างกระไร   รำพึงฝากล่องลอยลม
  คิดถึงคร่ำครวญหา   โอ้กานดาเคยภิรมย์
  พี่หวังเคล้าเคียงชม   เคยได้อิงระวิงหนี
  ห้วงรักในบ่อโศก     แสนวิปโยคร้างชีวี
สูญสิ่งที่เปรมปรีดิ์      สิ่งอวลอบลบทั้งผอง
  เหม่อมองม่านเมฆฟ้า สุดไขว่าคว้าหาสิ่งปอง
ลักขณาแสนเรืองรอง    มาสิ้นไปคล้ายฝนโปรย
  คำหวานซ่านซึ้งจิต   เปลี่ยนชีวิตให้หวนโหย
สู่ระบัดล่วงร้างโรย     พลิกหมองเศร้าเคล้าระบม
  มวลพฤกษาเขียวไสว ใยเหตุไฉนใจขื่นขม
คิมหันต์ผ่านอกตรม    สิ่งภิรมย์เลิกร้างไกล
  เหลือสิ่งไร้ว่างเปล่า  พึงปวดร้าวปานร่ำไห้
นวลเอ๋ยใยร้างไกล     สิ่งฝากห้วงล่วงลอยลม
  ท้องทุ่งเคยแห้งแล้ง  บัดนี้แฝงสิ่งดอมดม
กลิ่นดินเคล้าเชยชม   จรุงฟุ้งแผ่ซ่านขจาย
  ใจนางช่างลดเลี้ยว  ที่เคยเที่ยวลับสูญหาย
ทิ้งเราไว้เดียวดาย    แลชะแง้เหม่อตามอง
  ทุ่งเอ๋ยผ่านสิ่งเศร้า  ข้าปวดร้าวมาสนอง
ผืนหล้ากับเจิ่งนอง    ที่ร่วมสรรสร้างผืนดิน
  ต้นข้าวขาดรันทด  งามหมดจดกระแสสินธุ์
ม่านฝนพรมโรยริน   เขียวดารดาษพลิ้วงามตา 
  คนปลูกซิป่วนปั่น   โอ้จากกันยากไขว่หา
น้ำคำหวานเจรจา     ลาลับล่วงหนีพรากไป
  คำเอ่ยฝากห้วงลึก   หวนผ่านนึกตรึกร่ำไห้
ฟ้าฝนโปรยทั่วไป      คอยสิ่งหวังร้างอกตรม :-
           
         * แก้วประเสริฐ. *