คูนเจ้าเอยโยนช่อ ล้อลมร้อน กลีบบางซ้อน เหลืองคล้าย พรายแห่งฝัน ระยับงาม ยามเย้า เงาตะวัน พร่างอำพัน ตะวันกล้า เฝ้าท้าทาย บนทางเดิน ต่างแดน แคว้นดินอื่น คงไม่รื่น เรื่องราว คราวมาดหมาย เหมือนโดดเดี่ยว เปลี่ยวใน ใจของชาย จึ่งแพร่งพราย พร่ำบอก ออกกลอนกานท์ ฉันส่งใจ ข้ามฟ้า เพลานี้ ร้อยวจี ผ่านกลอน วอนสื่อสาร ว่าคนไกล อย่าเหงา เศร้าอย่านาน ขอสราญ รื่นรมย์ สมในจินต์ ฉันคนไกล ใจเก่า ยังเหงาหนัก มิลืมรัก อดีตฝัง ยังถวิล จะคอยวัน แม้ไกล จากในจินต์ คอยรักริน สายใจ มาใกล้กัน คูนเจ้าเอย โยนช่อ ล้อลมร้อน ยังสะท้อน เสียงใคร ในความฝัน คำที่ฝาก จากใจ ในจำนรร " จะมีกัน" หรือเพียงหยอก หลอกให้รอ ทิพย์โนราห์ พันดาว
16 พฤษภาคม 2553 12:02 น. - comment id 1127776
หวานจังค่ะ บทกลอนของคุณพันดาวเนี่ยะ แซมก็เป็นคนอยู่แดนไกล อ่านเผลอๆ นึกว่า คุณพันดาวส่งใจมาให้แซมซะอีก... ชอบจังค่ะ
16 พฤษภาคม 2553 12:29 น. - comment id 1127780
สวัสดีคะ คุณทิพย์โนราห์ พันดาว Gemini58ขอ "ขี้-ตู่" เก็บกลอนบทนี้ไว้เป็นสมบัติส่วนตัวนะคะ เพราะ "ระยะทาง" ของเรา "ไกล" กันจริงๆด้วย ส่งกำลังใจให้แค่นี้...นี้...นี้...คะ
17 พฤษภาคม 2553 12:39 น. - comment id 1127945
หลอกให้รอก็ไม่ไหวใจจะขาดนะคะ