รัก...

ไชยกร

โอ้ว่าอนิจจาหนอความรัก            
ได้ประจักษ์ดั่งเพลิงเริงเรืองแผลง
เพียงสัมผัสพักตราระเรื่อแดง            
อานุภาพกาจกำแหงกว่าใดปาน
พอรักทอก่อในฤทัยแล้ว                  
คงไม่แคล้วเพ้อรำฝันเหมือนฝันหวาน
ขนมอาบฉาบรสด้วยหยดตาล        
มิเทียบทานมธุรสพจนา
ว่ายามรักพิศใดให้สุดชื่น                  
ทั้งแผ่นผืนพิภพจบเวหา
เมื่อคลายรักดั่งชักร้ายกรายอุรา      
ดั่งว่าฟ้าจรดดินสิ้นสิ่งดี
หากความรักร้อนรุ่มสุมทรวงอยู่    
จักไม่รู้ดินฟ้าเสื่อมราศี
ครารักรื่นชื่นใจด้วยไมตรี                 
ครารักลี้ที่ชื่นขื่นขมครัน
ใครครองรักดั่งครองทุกข์และสุขสม  
ยามนิยมชมเชยเคยสุขสันต์
ยามจะลาร้างไกลใจจาบัลย์           
เยื่อใยนั้นครั้นตัดไปไม่อาทร
อันเหล่ารสพจนีที่ว่าหวาน            
พาสราญรื่นใจไม่ถ่ายถอน
เพราะมาลีลืมตัวยั่วภมร                
เขาอิ่มหนำก็จำจรไปจากจาง				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน