สายลมสีขาว

ปาลิน

ฝากดาวห่มลมไหวพัดไกวหน่อย		
กระพริบพร้อยแต้มตาคู่โชนฝัน		
ฝากส่งข่าวลมบางกระจ่างจันทร์		
ใต้ขอบฟ้ากางกั้นวันและคืน		
		
ริมระเบียงเสียงลมคอยบ่มร่าย		
ทิ้งลวดลายเลาะเล็มจนเต็มตื่น		
ท้องถนนหนทางระหว่างยืน		
เราเก็บกลืนเสียงร้องทำนองใด		
		
อาจมีเสียงสะอื้นค่ำคืนนี้		
ในจังหวะดนตรีที่พริ้วไหว		
ผิวเพลงแผ่วเนียนกรุ่นละมุนละไม		
อาจล้อมใจห่วงหาให้อาวรณ์		
		
ซับอารมณ์ลึกซ้อนเข้าซอนซับ		
โดยยิ้มรับเศร้าโศกแห่งโลกหลอน		
โดยคำพ้อไหวติงการวิงวอน		
บนฟูกหมอนใบโตกับโมบาย		
		
ฟังเสียง กรุ๊งกริ๊ง ไหวติงรับ		
มือเราจับยกวางอยู่ข้างสาย		
เปลือกหอยร้อยเคียงอยู่เรียงราย		
ถึงเส้นเอ็นสุดท้ายของสายร้อย		
		
มีเวลาแสนหวานนานแค่ไหน		
จะทาบทามดวงใจนี้สักหน่อย		
ถามว่าเป็นอะไรถึงใจลอย		
และเงียบเหงาเศร้าสร้อยจนป่านนี้		
		
ดูแววตาเพ้อฝันหวั่นสะทก		
เป็นลูกนกโผบินผิดถิ่นที่		
เกรงจะผ่านเหน็บหนาวอีกยาวปี		
กว่าจะผ่านวันนี้ไปอีกคืน		
		
เถิดดวงดาว..ถ้าผ่านมา		
ช่วยยิ้มให้คืนอ่อนล้ามีแรงฝืน		
ช่วยเปล่งแสงร้าวช้ำให้กล้ำกลืน		
ช่วยหยิบยื่นผ้าห่มของลมดาว		
		
เพื่อว่าจะลอยใจเสรี		
ให้น้ำค้างค่ำนี้ไม่เหน็บหนาว		
ลืมวันคืนแน่นเนืองแห่งเรื่องราว		
ท่ามสายลมสีขาว...จากดาวไพร