..ใ น บ า ง เ ห ง า..

ผู้ชายคนเดิม

..เป็นอีกหนึ่งค่ำคืน (เมื่อคืนนี้)...ที่เพ้อเจ้อ กับ ท้องฟ้า สายลม...และ  ดวงดาว
อยากเอาตะปูตอกหน้าต่างปิดตายจริง ๆ ... แต่ก็ทำไม่ได้ซักที
ก็ [b]หลงรัก[/b] ..การเขียนบันทึกริมหน้าต่าง แบบไม่รู้ตัวซะแล้วสิเรา
เฮ้อ...........
***********************************
บันทึก : 00.26 น.  (04/04/2002)
กลอน : 20.57 น.  (05/04/2002)
(จากบันทึกเมื่อคืน...ที่เพิ่งจะเอามาเขียนกลอน)
************************************
..ฟ้ากว้าง..แต่พร่างดาว
เยือกเย็นเหน็บหนาว เพราะสายลมไหว
ฟู่ว..ฟู่ว...ลมพัดใบไม้ แกว่งไกว
ฉันนั่งมองเหมือนหัวใจ...จะหลุดลอย
..เคว้งคว้าง..ยิ่งว่างเปล่า
ดาวน้อยวับวาว..เล็กน้อย
พระจันทร์หรือ..คงได้แต่คอย
แสงกระพริบนับร้อย..เมื่อไหร่จะสกาว
..เพราะอารมณ์..คงขมบ้าง
และอาจจืดจาง..ในบางเหงา
หมองมัว..หม่นกลัว เรา
รักจะบางเบา...บ้างก็มี
..ไม่แน่ใจ..เพราะใครหรือฉัน
บั่นทอนใจนั้น...ร้าวแบบนี้
เธอหายไปไหน..ใกล้ฉัน-ไม่มี
ไหวหวั่นที่มี..ไม่อาจประเมิน
..เข้าใจ...ใช่ไหมฟ้า
สมมติว่า ดาว หายหน้า..ห่างเหิน
ถ้าในดวงจันทร์..ไม่มีตากับยาย..ย่ำเดิน
จะรู้สึกไหมว่ามันขาด-ขาด เกิน-เกิน..อะไรไป
..ฉันเลอะเทอะอีกแล้วสินะ..สายลม
เจ้าคงแอบอมยิ้มแล้ว..ใช่ไหม
ฉันแค่เหงาน่ะ...ก็อยากให้เข้าใจ
เถอะน่า..ขอนั่งทำใจ...อีกแป๊บนึง
..เบื่อไหม๊..ที่บ่นให้ฟังบ่อย-บ่อย
กับความใจน้อย..เมื่อเขาไม่มาซึ้ง
ล้างไม่หมดซักที..สิ่งที่ใจยังคำนึง
ซึ่งฉัน..ผูกพันมากมาย
..เอาล่ะ..จบเรื่องราวแค่นี้ก่อน
ตอนนี้ชักจะง่วงนอน..เอาไว้..คิดถึงครั้งใหม่
ฉันจะมาเล่าทุกอารณ์ ...ในทุกความเป็นไป
อย่าลืมพกผ้าเช็ดหน้ามาด้วยล่ะ..
...เผื่อว่าฉันจะร้องไห้...ให้พวกแกดู
************************************