รักมิอาจกั้น

แก้วประเสริฐ

      รักมิอาจกั้น
   ฟ้าสีครามลมพัดสู่มัดซึ้ง
วาบหวามตรึงห้วงล้ำสู่ย้ำใส
ผกากลิ่นหอมหวนรัญจวนใจ
แลมองไปชัยพฤกษ์พลันนึกนาง
   พวงช่อเหลืองเบ่งบานช่างซ่านนัก
งามน่ารักกุหลาบเข้าทาบขวาง
ล้วนหลากสีผ่องพรรณคอยวสันต์คราง
เพื่อพรมพร่างฝนโปรยร่วงโรยปราย
   ดอมดมกลิ่นหอมหวนจากล้วนเจ้า
ชวนคลอเคล้ามาลีก่อนที่สลาย
ต่างเบ่งบานชูช่อเพื่อล้อพราย
ภมรทั้งหลายบินว่อนสะท้อนนวล
   เหลืองขาวแดงเปล่งปลั่งดุจปรางน้อง
ยากหมายปองมาลีจนพี่หวน
อวบอูมอิ่มแดงเหลืองประเทืองชวน
รำลึกป่วนยามจ้องเฝ้าปองกมล
   กุหลาบน้อยร้อยรักจนพักเคล้า
พวงเหลืองเฝ้าคล้ายว่าจนข้าสน
ลมพัดโบกไหวพลิ้วระลิ่วปน
เป็นบางหนโรยดอกเหมือนหยอกเรา
   ลมร้อนโชยโปรยกลิ่นเย้ายวนจิต
ยากจะปลิดต่อเจ้าเพื่อเคล้าเหงา
ด้วยความรักมอบให้จากใจเรา
สะท้อนเงาครั้งหนึ่งเคยซึ้งกัน
   เหมือนมาลีพฤกษาที่ข้าเลี้ยง
เฝ้าคลอเคียงกล่อมเพลงบรรเลงฝัน
มอบความรักผูกพันต่างอนันต์พลัน
ปราศอาจกั้นดอกไม้แสนคล้ายเลย
   ไม่เหมือนใครบางคนยากปนเจ้า
เขามาเฝ้าเพียงกรอกแล้วบอกเฉลย
พลันร้างหายจืดจางเหมือนอย่างเคย
มวลพฤกษ์เอ๋ยยามรักล้วนปักหทัย.
      * แก้วประเสริฐ. *