เวลาทุกข์ไม่มีใครมาช่วยปลอบ ใจบอบช้ำแค่ไหนก็ไม่มีใครช่วยรักษา มีเพียงตัวเราเองที่เอามือปราดน้ำตา และสองขาที่อ่อนล้าพยุงตัวขึ้นมา..เพื่อเดินต่อไป คอยแต่จะรักและทำเพื่อคนอื่น แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมา..ใช่รักซะที่ไหน ตอนเราเจ็บก็มีตัวเองที่ต้องทนทุกข์ใข ไอ้คนที่เรารักแทบเป็นแทบตายหายหัวไปไหนไม่รู้เลย ต่อไปนี้จะรักตัวเองให้มากๆ จะไม่ลากตัวเองไปรับความเจ็บปวดจากใครคนไหน ต่อไปนี้จะยืนหยัดแม้ไม่มีกำลังใจจากใครๆ เพราะคงไม่มีใครรักเรา..เท่าที่เรารักตัวเอง