คืนหนาว

ตะวันพลบจบแสงสุรีย์สาด
ดวงจันทร์พาดดาดสีรุจีสรวง
คลื่นชลไหววับวาวสกาวดวง
ลมหนาวลวงเพ้อถึงเจ้ามิรู้วาย
ดังตะวันมิอาจเคียงจันทร์คู่
เฝ้าแลดูรู้มีแล้วหนีหาย
ดังสินธุ์ชลหมุนเชี่ยวเป็นเกลียวไป
มีไฉนวกกลับมาคงเดิม
คือรักยิ่งหญิงเดียวปรารถนา
แต่เวราอาถรรพ์มันหาญเหิม
จึงเจ็บยิ่งสิ่งเธอคอยซ้ำเติม
แต่รักเริ่มยังแย้มเต็มในทรวง
ว่าความรักยากนักจะบังเกิด
ทั้งเศร้าครองรองเพริศบันเจิดสรวง
ว่าความรักง่ายนักคนใจลวง
รักทิ้งขว้างเหมือนทิ้งผ้าอาบอาจม
แว่วเสียงหวานหว่านคมภิรมย์รื่น
พอหยิบยื่นไมตรีสุขีสม
ชั่วเกลียวชลวนปลุกสุขระดม
จึงสาดโถมทุกข์เท่าพันทวี
คืนเหน็บหนาวไร้เจ้ามาเคียงครอง
ให้กลัดหนองโศกแสนแดนภูตผี
คืนที่ผ่านใช่คืนจะฟื้นมี
แต่ราตรีไร้เจ้าไยเท่าเดิม
กฤตศิลป์ ชินบุตร
25 มกราคม 2553
บรรณาศรม

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

กฤตศิลป์ ชินบุตร 25 ม.ค. 2553 18:40 น. - ID 132485

1289

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/132485 ที่มา: กฤตศิลป์ ชินบุตร

comments powered by Disqus

แก้วประภัสสร

26 มกราคม 2553 11:21 น. - comment id 1091232

กลอนเพราะค่ะ
 เข้าบรรยากาศ หนาวๆ เย็นๆ ดีจังค่ะ

คนเมืองน้ำ

26 มกราคม 2553 12:24 น. - comment id 1091256
```
แวะมาอ่านค่ะ
```
สุริยันต์ จันทราทิตย์

26 มกราคม 2553 23:48 น. - comment id 1091684
```
คืนหนาวร้าวจนใจเหน็บเลยครับ
```