เสียงหัวใจเต้นแผ่ว นัยน์ตาไร้แววแห่งความฝัน ดวงอาทิตย์ ขอบฟ้า แสงนวลตาของพระจันทร์ อาจไม่มีสำหรับฉัน...วันพรุ่งนี้ เป็นอีกคืนที่ทรมาน กับความเจ็บยาวนาน ไม่อาจหลีกหนี ลมหนาวเอย วานบอกเธอที คนที่เธอเคยรัก อยู่ตรงนี้ และ...กำลังจะตาย เพราะอ่อนแอเกินกว่าจะสู้ต่อ ได้ยินไหม คำขอ ก่อนลมหายใจสุดท้าย กลับมาเถิด กลับมาหาฉัน ผู้เดียวดาย แกล้งบอกว่ารักมากมาย...สักครั้ง...หากยังสงสารกัน รบกวนเธอแค่คืนนี้ อยากใกล้เธอสักนาที อย่างที่เคยฝัน ขอสัมผัสอันอุ่นหวาน เหมือนวานวัน ก่อนฉันหลับชั่วนิรันดร์...ฉัน คิด ถึง เธอ...
19 มกราคม 2553 18:02 น. - comment id 1088193
ฉันมาแล้ว..ฉันอยู่นี่ที่รักจ๋า..ในดาราคือตา.. ฉัน..เธอเห็นใหม?..ฉันเฝ้าคอยปลอบเธอใน ยามเธอเหงา..ฉันติดตามเธอไปดุจเงาตามตัว ยามเธอหวาดกลัว..ฉันจะอยู่ดูแล..จ๊ะ
19 มกราคม 2553 18:12 น. - comment id 1088198
ขอบคุณสำหรับกลอนค่ะคุณประทาน
19 มกราคม 2553 20:33 น. - comment id 1088231
หายป่วยไวๆน้องพี่
20 มกราคม 2553 08:26 น. - comment id 1088350
หวัดดีคับ...คุณ leknarak เขียนออกแนวสมัยใหม่... ร่ายคำคล้อง...ในบทกลอน... ตกคำได้ดีจร้า... แจมด้วยคน...อิอิ (กลอนหก..ตกด้วยเจ็ด...จร้า...) ตรงโค้ง...คุ้งน้ำ...ท่ามฟ้า เมฆลอย...พัดพา...หน้าหนาว อาทิตย์...ชิดขอบ...ค่ำคราว ดวงดาว...วาวแสง...แรงชม ตรงฟ้า...พร่างแสง...แดงขอบ คล้ายกรอบ...แสงดาว...พราวสม รายรอบ...กรอบดาว...เดือนรมย์ นอนชม...นอนซึ้ง...ถึงแต่เธอ...
20 มกราคม 2553 14:06 น. - comment id 1088571
พี่เสมอจุก... ได้พรจากพี่ หายป่วยทันทีเลยค่า คุณ kirati ขอบคุณที่ชมนะ ว่างๆเข้ามาทักกันอีกนะคะ
5 พฤษภาคม 2554 13:38 น. - comment id 1192942
เสียงคร่ำครวญ ทวนช้ำ ตอกย้ำจิต โถใครคิด ทำร้ายใจ น้องได้นี้ ไม่เหลียวแล แต่โหดร้าย ไร้ปราณี แม้แต่พี่ ได้ฟัง ยังเจ็บแทน คืนหนาวเหน็บ กลับเจ็บใจ ใครจะรู้ น้องเหงาอยู่ เขาโอบใคร ใต้อ้อมแขน คิดยิ่งช้ำ น้องกล้ำกลืน ยืนหมดแรง เห็นเจ้าแค้น ทั้งที่รัก ปักชีวา อยากเข้าปลอม มอบรัก สลักจิต ได้แต่คิด เพราะตัวจน เป็นคนป่า ไม่บังอาจ สอยเมล็ด เด็ดดารา รู้ตัวว่า ต่ำน้อย ด้อยเพียงดิน ได้แต่แอบ ค่อยเฝ้า หวังเจ้าสุข เห็นเจ้าทุกข์ ใจเศร้า เฝ้าถวิล วันนี้พี่ ร้องไห้ เมือได้ยิน ว่าเจ้าสิ้น พลังหมด หวังใจ เป็นคืนที่ ยาวนาน กว่าผ่านพ้น ทั้งทุกข์ทน ทรมาน สุดหวั่นไหว สุดเจ็บปวด ร้าวราน ปานจะตาย หวังเพียงให้ เจ้าผ่านพ้น พี่ทนคอย