ทางเดินของชีวิต....

คีตากะ

กลางท้องทุ่ง
หอมจรุงไอดินถิ่นหรรษา
รวงข้าวเรียวเคียววงดงชาวนา
หลังสู้ฟ้าหน้าเปื้อนเหมือนโจรไพร

เด็กเลี้ยงวัว
เดินเงียงัวตามหลังยังแห่งไหน
หวังทุ่งหญ้าขจีมีไม่ไกล
ตัวดำไหม้แสงแดดแผดกายา

ชนบท
ทางเคี้ยวคดบทเรียนเพียรศึกษา
มาตรต้อยต่ำคำคนบ่นพรรณนา
เพียงคาถาพรให้ใจฮึดสู้

การแข่งขัน
เพียรบากบั่นฝันไกลไม่อดสู
ล้วนมีชัยใจแกร่งแหน่งศัตรู
เพียงแพ้อยู่แต่ใจในตัวตน

จุดสูงสุด
ยากเร่งรุดจิตใจให้สับสน
ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาวร้าวกมล
พลาดร่วงหล่นสู่เหวลึกสำนึกนาน

เพียงหลงรัก
เกมกับดักหนักจิตคิดหักหาญ
อารมณ์ป่วนชวนไหวให้ร้าวราน
จนนมนานโถใจไยโง่งม

อยู่ที่ใจ
สุขทุกข์ใดมีจิตคิดผสม
สมองขยะสะสางหมางอารมณ์
ดับงายงมบางคราวร้าวฤดี

เรียนซ้ำชั้น
ผ่านคืนวันซ้ำซากยากสุขี
บทเรียนเดิมเพิ่มปัญญาทุกนาที
ชนย่ำยีเรียกเด็กโข่งโค้งคำนับ

สัจธรรม
จิตน้อมนำคำหยามตามสดับ
ฝึกจิตใจไปพลางวางระงับ
เผยความลับแก่นแท้แค่ปล่อยวาง

ความว่างเปล่า
ใจดวงเก่าดวงเดิมเติมสิ่งหมาง
จากทารกหมกสีที่อำพราง
โลกกล่าวอ้างคำลวงตกบ่วงมาร

เสียงดนตรี
มโหรีแห่งสวรรค์พลันขับขาน
นำทางจิตพิศแสงแห่งวิญญาณ
แว่วกังวานเนืองนิตย์นิจนิรันดร์

เสียงหัวเราะ
เปลือกกระเทาะความเขลาเทียบเท่าฝัน
โซ่ชีวิตติดตรวนชวนงงงัน
เพียงใจนั้นปรุงแต่งแสร้งเรื่องราว