แอบเขียนกลอนตอนปีใหม่

เสียงหัวเราะ

ไอระรอก...หมอกหนาในยามเช้า
ใบหน้าเศร้า...เอ่ยทักความคิดถึง
จากบ้านนา...มาด้วยรักสุดรำพึง
จากปีหนึ่ง...ถึงปีสามตามแห่งวัย
ถึงวาระ...ปีใหม่ในครานี้
กลับบ้านมา...ด้วยฤดีที่สดใส
เย็นลมหนาว...พิงร่างข้างกองไฟ
อุ่นหัวใจ...พี่น้องพร้อมเพรียงกัน
สองเท้าย่าง...ก้าวผ่านริมฝั่งโขง
มองชีวิต...สุดโต่งจรรโลงฝัน
ใช้ความเงียบ...ส่องทางให้ชีวัน
รับตะวัน...สนธยาม่านสีจาง
จันทร์เจ้าแย้ม...โอบดาวที่พราวแสง
กระพริบแข่ง...ฟ้าราตรีที่ว่ากว้าง
หนาวไหมหนอ...เพื่อนรักเคยเหินห่าง
หรือจะรอ...ถึงฟ้าสางค่อยขานกัน
ยินเสียงขลุ่ย...บรรเลงอีกด้านหนึ่ง
ไพเราะซึ้ง...กลางน้ำค้างให้สุขสันต์
พรปีใหม่...ช่วยเสริมประเดิมวัน
ไม่เงียบงัน...เหมือนปีก่อนย้อนคืนมา
สายลมอ่อน...เบียดไอหมอกเคยหยอกเย้า
ในรุ่งเช้า...เปล่าเปลี่ยวเฝ้าครวญหา
อย่าเอ่ยทัก...เลยนะเจ้าสัญญา
เพียงเพราะข้า...ลืมวาจาที่ผันแปร
เสมือนดั่ง...ดวงหทัยที่ไร้มิตร
พวงจิต...ด้วยหัวใจให้เป็นแผล
อยากพบเจอ...เพื่อนเก่าเฝ้าดูแล
อย่าผันแปร...เปลี่ยนไปให้เหงาทรวง
ยามเย็นย่ำ...ค่ำเคล้ากลิ่นเกสร
จะจากจร...เมื่อใดใคร่ห่วงหวง
ทิวยอดไม้...บังขอบฟ้าคล้ายกลลวง
เจ้าดาวดวง...คืนจันทร์ส่งสัญญาน
คะนึงครั้ง...วัยเยาว์เราเคียงข้าง
ชีวิตต่าง...ความใฝ่ฝันนั้นกล้าหาญ
มีดาวเหนือ...ปลอบประโลมความร้าวราน
มีดอกจาน...เป็นแรงหวังกำลังใจ
หนาวสายลม...พัดพริ้วเสียงกระดิ่ง
แสงตะเกียง...ไหวติงอยู่ใกล้ใกล้
ดึกสงัด...หัดเพียรเขียนความใน
รอรับขวัญ...วันปีใหม่ให้คนดี...