หนุมานะ

แก้วประเสริฐ

                 หนุมานะ
      บัดนั้น            ลูกพระพายฤทธิ์ไกรเรืองศรี
เสร็จศึกอสูรร้ายสุดเปรมปรีดิ์ ขนกุณฑีลุกสั่นภิรมย์
แลสายเดี่ยวสาวน้อยทาบใจ  ห้วงหทัยไหวหวั่นเสกสม
หวิวซึ้งใจอยากใคร่เชยชม   ยอกรร่ายบ่มมนต์ดลนาง
      ฤทธิ์เอ๋ยมนต์กู      ผ่านเข้าสู่ดอมดมบ่มสร้าง
ให้นางเจ้าหลงใหลมิวาง     เป่าเสกพลางพิชิตจิตอนงค์
นางสายเดี่ยวหลงต้องมนต์   จิตระคนวานรประสงค์
เข้าสวมกอดวายุจำนง       พลางปลิดปลงอาภรณ์คลาย
หนุมานเต้นเร่าเคล้าสวมกอด แสนลิงโลดพลอดพริ้งอิงขยาย
ปทุมมาศพุ่มพวงพรรณราย   ช่างเฉิดฉายเลิศล้ำนางสวรรค์
โหนกหนั่นนุ่มเหน้านิ่มเอกอุ  มุทะลุภิรมย์บ่มพรรณ
ดอมดมกลิ่นเจ้าเฝ้ารำพัน    ดาราลับดวงจันทร์จากจร
      เมื่อเอยเมื่อนั้น     พลันลูกอาทิตย์ทรงฤทธิ์รอน
เห็นหลานรักหายไปทอดถอน องค์สี่กรพร่ำเพรียกตรัสหา
ให้กลัดกลุ้มอุราลุ่มลึก       ทรงตรึกลูกพระพายไม่มา
พลางลุกจากพำนักไคล้คลา   ตามหลานยาหลงเล่ห์เสน่ห์ไหว
พอพบเห็นอลวนผลักถลำ    สาวคะมำตามฤทธิ์ผลักไส
หนุมานเต้นเร่าเฝ้าอาลัย    พอแลไปน้าชายหายฉงน
จึ่งอ้อนวอนทำหน้าพิกล     มิอาจบ่นทำลุกลี้ลน
เอ่ยอ้อนพร่ำคำหวานระคน  โปรดอย่าบ่นมีเรื่องฉันท์ใด.  ฯลฯ
              * แก้วประเสริฐ. *