เจ้านกน้อยคอยจ้องแหงนมองฟ้า ว่าวสีสันงามตาพลิ้วไสว หัวใจเจ้านกน้อยคงสงสัยใจ เราทำไมไม่สวยสดและงดงาม? แม่นกน้อยค่อยยิ้มออกบอกลูกว่า ก่อนที่เจ้าจะลืมตาตั้งคำถาม เจ้าจงมองข้อเท็จจริงทุกสิ่งความ ว่าวที่เจ้าคอยติดตามคือสิ่งใด? ว่าวอาจงามด้วยเฉดสีสวยพิสุทธิ์ แต่มันงามด้วยแรงยุดจากจุดไหน ถ้าไม่มีสายป่านถือจากมือไกว หรือขาดลมที่พลิ้วไหวในนภา ว่าวที่ร่วงลงสู่พื้นข้ามคืนนั้น คงเป็นแค่แผ่นสีสันอันไร้ค่า หากเจ้าไม่ตีตัวให้ไร้ราคา ฟ้าไม่เคยสร้างเจ้ามาให้ท้อใจ ฟ้าสร้างปีกเจ้าผกผินบินอย่างนก เพื่อให้เจ้าได้เหินหกและยิ่งใหญ่ ให้เจ้าได้บินล่องท่องเที่ยวไป ไม่เคยต้องใช้แรงใคร...ช่วยหากิน ................................................. ตราบที่แสงแห่งฟ้ายังปรากฏ โลกยังคงงามงดไม่หมดสิ้น ขอเพียงแค่มีดวงจิตคิดโบยบิน โลกคงสวยด้วยดวงจินต์...ที่งดงาม
19 ธันวาคม 2552 19:19 น. - comment id 1076172
^^ เห็นด้วยที่สุดเลยค่ะ ไม่ได้ล็อกอินซะหลายวันเลย วันนี้ขอล็อกอิน เก็บไว้เป็นบทกลอนที่ชอบนะคะ ขอบคุณบทกลอนเพราะๆค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจจัง
19 ธันวาคม 2552 19:44 น. - comment id 1076193
แม่นกสอนลูกได้ดีมากค่ะ ให้เรียนรู้และเรียนดูให้เป็น ตามธรรมชาติ.
19 ธันวาคม 2552 19:56 น. - comment id 1076197
คำสอนของแม่นก งดงามมากครับ
19 ธันวาคม 2552 21:25 น. - comment id 1076243
อุ๊ย...สุดยอดคะ กำลังใจมาอื้อเรยได้อ่านกวีนี้ แต่งได้งดงามคะคุนกระบี่ใบไม้ แวะเยี่ยมเรไรอ่านกวีสอนใจ
19 ธันวาคม 2552 21:57 น. - comment id 1076251
เป็นบทกลอนที่ดีมากค่ะ ขอเพียงกล้าที่จะโบยบินไป
20 ธันวาคม 2552 16:39 น. - comment id 1076555
20 ธันวาคม 2552 19:31 น. - comment id 1076635
ซาบซึ้งในบทกลอนจริงๆค่ะ เป็นบทกลอนที่ให้คุณค่าเหลือเกินนะคะ
27 ธันวาคม 2552 20:44 น. - comment id 1079751
สอนเก่งจังซึ้งมากเลย + ไพเราะมากๆๆๆด้วย