แด่บิดาผู้ประเสริญ (ในโอกาสเกษียรอายุครบ 60 ปี)

ภราดรรัศมี

โอ้ทิวาราตรีช่างมืดมิด                           เหมือนฟ้าปิดปกไว้ใต้เงาแสง
ทิวากรยังส่องไปไม่เปลี่ยนแปลง            มิเคยแร้งราไกลจากนภา
เหมือนรักพ่อเฝ้าคอยปกป้องลูก             คอยพันผูกฟูมฟักสิเน่ห์หา
คอยปกปักษ์รักเจ้าดั่งแก้วตา                 ดั่งนภามิเคยร้างห่างแสงจันทร์
หมู่เดือนดาวพร่างพรายพราวระยับ        เคียงประดับพิลาสพราวราวสวรรค์
ต่างมาแล้วลับฟ้าไปทิ้งทอดกัน                มีแปรผันต่างเพลาฤดูกาล
ตะวันแรงแสงส่องอันโชติช่วง                 เปรียบดั่งดวงใจพ่ออันแรงกล้า
ที่คงมั่นแรงรักแห่งศรัทธา                      เลี้ยงลูกยาทุ่มเทใจและแรงกาย
สักวันไหมที่ตะวันจะหยุดพัก                   เหมือนใจภักด์พ่อมอบให้มิผลักไส
ลูกทำผิดคิดคิดไม่ดีมีอภัย                       ยังคงมอบเมตตาให้ไม่เสื่อมคลาย
แม้นขุนเขาสูงใหญ่ที่เชิงพลบ                  แลบรรจบมหาสมุทรสุดไพศาล
มิอาจเปรียบเทียบรักที่ยืนนาน                ปรีชาญาณสอนสั่งลูกมิเว้นวาย   
แสนภูมิใจได้เกิดเป็นลูกพ่อ                    จับดินสอท่องตำราหัดอ่านเขียน
ทุกสิ่งอย่างพ่อสรรสร้างให้พากเพียร         มุ่งรักเรียนคะแนนเด่นมิแลชาย   
     
จะมีไหมชายประเสริฐทั่วภพนี้                  ที่จะดีสักครึ่งหนึ่งของพ่อฉัน
ที่จะรักจะดูแลตราบนิรันดร์                      จะมีวันพบพานไหมชั่วชีวี
ในวาระเกษียณครบหกสิบ                       ตั้งดวงจิตขอพรชัยพระตรัยศรี
ให้บิดรประสบสุขสวัสดี                             ทั้งอินทรีย์ไร้โรคามาแผ้วพาน
                      
ขอมารดรที่ลูกรักอย่าน้อยจิต                    สิ่งศักดิ์สิทธิ์จงดลให้ดังใจสมาน
ให้ทั้งสองครองรักไปตราบเท่านาน           ขอกราบกรานบูชาบุพการี