รักคงความงามของรัก แม้หักราญ

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

  ในวันนี้ มีเธอนั่งอยู่ข้างหน้า
แอบสบตา ต่างคำวอนย้อนความหลัง
ที่เคยปลาบใจปลื้ม ลืมหรือยัง
แสนสิ้นหวัง.. เมื่อเธอหลบที่สบตา
  ฉันเป็นแค่คนเก่าๆในเงามืด
เชียบเย็นชืด ไม่เอื้อมอาจวาสนา
แม้ไฟรักไม่เคยมอดตลอดมา
กลับสิ้นท่าเมื่อเจอตาที่ชาเย็น
  เพลง"ยิ่งใกล้  ยิ่งเจ็บ"ดัง  ฟังยิ่งเจ็บ
แต่ต้องเก็บข่มไม่ให้ใครเขาเห็น
ข่มยากนักข่มหัวใจ ไปไม่เป็น
จะซ่อนเร้นได้อย่างไรเมื่อใจราญ
  ..จะฝืนยิ้มพูดจาก็พาเฝื่อน
จะเอ่ยเอื้อนคำอันใดก็ไม่หวาน
ได้แต่ส่ง สายตาท้อทรมาน
กว่าจะผ่าน เพลงจบจาง แทบวางวาย
  พอเพลงจบ กลับพบว่าตาเธอเศร้า
เป็นความเหงาที่ซ่อนปิดไม่มิดได้
วูบเดียวแล้ว เธอก็กลบลบประกาย
เหมือนตัดสายพิศวาสขาดลงพลัน
  ขอขอบใจ วูบแววตาที่ปร่าปวด
บอกร้าวรวดเทียมเท่าได้กับใจฉัน
และสื่อว่า ..อาลัยบ้างแม้ห่างกัน
เป็นรางวัลให้แอบปลื้ม ลืมไม่ลง
  เหมือนแก้วแตกบาดเนื้อ เถือถึงเลือด
คมแก้วเชือดบาดได้แท้ แม้เป็นผง
แต่วูบแสงผ่านแก้วแตกที่แหลกลง
แก้วยังคง สะท้อนแววของแก้วงาม
..รักคงความงามของรัก แม้หักราญ..