แม่ผีเสื้อน้อยปลูกต้นหญ้าสีขาวบนศีรษะชายชรา

ละไมฝน

๑
นิ๊ง หน่อง...นิ๊ง หน่อง...นิ๊งหน่อง
เสียงกระดิ่งจักรยานกังวานมา
ชายชรากะพริบตาถี่ๆ
นั่นไง  ผีเสื้อน้อยกะพริบปีกบินมาในทรงจำ
ชายชราตาฝ้าฟาง  เหม่อมองด้วยแววหวัง  
ตั้งแตเช้า...สาย...บ่าย...ค่ำ...
เงียบเหงา   เฝ้ารอคอยเสียงกระดิ่งจักรยาน...นิ๊ง หน่อง นิ๊ง หน่อง..
๒
ร่องรอยรื่นรมย์ในวันวานผุดพรายขึ้นในความทรงจำชายชราอีกครา
ทุกๆเช้าเสียงกระดิ่งจักรยานกังวานแว่วมาแต่ไกล
ไม่นานนัก  ก็ปรากฏร่างเด็กหญิงผอมบางปั่นจักรยานเลี้ยวเข้ามาในร่มเงาชายคาบ้าน....
ดวงหน้าเธอซูบเซียว
แต่ประกายตาแจ่มกระจ่างกว่าดวงดาว
ปลายนิ้วมือเธอนั้นช่างวิเศษนัก
ยามเรียวนิ้วไล้สัมผัสเส้นผม
นุ่มนวล เงียบเบา ราวจุมพิตจากผีเสื้อ
นั่นละ...ชายชราถึงยอมทูนหัวมอบให้เธอ
เรียวนิ้วมือน้อยๆ ไล้เล่นผมบนศีรษะ  ชวนให้ง่วงหาว สับปะหงก
เอียงซ้าย เอียงขวา
คอพับบนเก้าอี้โยก...น้ำลายไหลรดตักเธอ
หากเด็กหญิงใบ้ก็ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ
พอชายชราเคลิ้มหลับบนเก้าโยก  แม่ผีเสื้อน้อยก็โบยบินจากไป
๓
ต้นหญ้าสีขาวถูกถอนหนึ่งต้น
พรุ่งนี้จะมีต้นหญ้าสีขาวต้นใหม่ ผุดพรายขึ้นมาแทนที่อีกนับสิบต้น
เพิ่มขึ้นทุกวันๆ
นั่นหมายถึงเงินค่าจ้าง เงินค่ายา และอาหารยาไส้แห้งกิ่วของสามชีวิต
แม่ป่วยไข้...ยายชรา เฝ้ารอคอยความหวังจากเด็กหญิงใบ้อยู่ทุกลมหายใจ
๔
นิ๊งหน่อง...นิ๊งหน่อง...นิ๊งหน่อง...
เสียงกระดิ่งจักรยานกังวานมา
ชายผมเปลี่ยนสี ตั้งแต่หนุ่มใหญ่ยันแก่กวักมือเรียกแม่ผีเสื้อน้อย 
มานี่ก่อนๆ...แม่ผีเสื้อน้อย...แม่ผีเสื้อน้อย
เพราะสัมผัสจากปลายนิ้วเธอนุ่มนวล แผ่วเบา  ราวจุมพิตของผีเสื้อ
แม่ผีเสื้อน้อย...แม่ผีเสื้อน้อย
ชายชราผู้ร่ำรวย  ร่ำเรียกหาเธอจากเช้าจรดเย็น
๕
ผมหงอกขาวที่ถูกถอนทิ้งหนึ่งเส้น
จะมีผมหงอกเส้นใหม่ผุดพรายขึ้นมาแทนไม่จบสิ้น
วันแล้ววันเล่า...
จนขาวโพลนทั้งศีรษะ  เหมือนดอกหญ้าสีขาวละลานตา
ประหนึ่งว่า แม่ผีเสื้อน้อยปลูกต้นหญ้าบนศีรษะชายชรา
แล้วโบยบินจากไป
เมื่อชายชราหลับใหล...
๖
เช้านี้  เสียงกระดิ่งจักรยานดัง  นิ๊งหน่อง...นิ๊งหน่อง  แว่วมาแต่ไกล
ชายชราลืมตาตื่น  เหม่อมองหาแม่ผีเสื้อน้อย
แต่ไม่เห็นแม้เงาของเธอ
ชายชราไม่รู้หรอกว่า  
เมื่อเย็นวานนี้  ขณะปั่นจักรยานกลับบ้าน  แม่ผีเสื้อน้อยถูกรถบรรทุกชนเสียชีวิตแล้ว
.....................
ละไมฝน