วันนั้นโลกกว้างใหญ่ ไกลแสนไกลเกินใจฝัน ขอบโลกห่างไกลกัน ขอบฟ้ากั้นเหมือนขั้นกลาง อยู่กันคนละซีก เหมือนดังปีกมิรู้หาง ต่างทิศดังปิดทาง ความเคลื่อนไหวไม่ยลยิน วันนี้โลกใบเก่า เหลือเล็กเท่ารอยแมวดิ้น พรมแดนไร้แผ่นดิน ทุกเคลื่อนไหวได้สัมผัส ก้าวไกลเพียงปลายนิ้ว ก็ละลิ่วกว่าลมพัด จักรวาลมิจำกัด ทั่วพิภพได้สบตา โลกใหญ่ใครเกาะกุม เอามือคลุมปิดบังฟ้า ประกาศก้องด้วยศักดา เป็นมหาอำนาจชน ปิดตาใครไม่ได้ แต่โลกใหญ่กลับมืดมน ด้วยเพียงอำนาจคน โลกบ้าใบ้ไม่ไหวติง.