ยอมโกรธโทษตัวชั่วเอง
ศาลาไทย
คำเอยเคยคุ้นอุ่นนัก งดงามยามรัก
หวานแว่วแผ่วพจน์รดริน
น้อยหนึ่งพึงเพียงเสียงพิณ หยาดดลยลยิน
กล่อมจิตจับใจไหวหวาม
อิ่มอาบซาบซึ้งตรึงตาม คารมคมความ
ผูกมัดรัดเกี่ยวเกลียวใจ
ห่อนแจ้งแฝงเล่ห์เสน่ห์ใน เจตน์จงหลงใหล
ติดบ่วงลวงแล้วแก้วตา
ราวสรวงห้วงรักชักพา คร่ำครวญหวนหา
หอมกรุ่นอุ่นอ้อมถนอมนาน
คืนวันผันลับกับกาล จืดจางทางผ่าน
ถ้อยคำทำเหน็บเจ็บใน
เสียแรงไว้เนื้อเชื่อใจ น้ำตาบ่าไหล
หลั่งล้นท้นทบกลบทรวง
หักจิตติดตามถามทวง ขอลืมคนลวง
ใจลาญผลาญยับกับมือ
เสียทีชี้ชัดสัตย์ซื่อ ที่แท้แค่คือ
คมมีดกรีดซ้ำย่ำยี
กรวดน้ำคว่ำขันวันนี้ ไม่ขอต่อตี
ยอมโกรธโทษตัวชั่วเอง
สิงหาคม ๒๕๔๓