อากาศร้อน ๆ บ่นไปก็แค่นั้น

คนบนเกาะ

     เศรษฐกิจ  ยุคตกต่ำ  อย่าทำโอ่
อย่าคุยโม้  รัดเข็มขัด  มัดแน่นหนา
ของฟุ่มเฟือย  อย่าไปลาก  มากราคา
ขอทุกคน  ช่วยเถอะนะ  เพื่อชาติไทย
    เครื่องนุ่งห่ม  อย่าไปใช้  ให้มากชิ้น
ทั้งของกิน  พื้นบ้านมี  สิก็ใช้
มะละกอ  พริกฟักแฟง  ทั้งแตงไทย
ปลูกเอาไว้  หาเก็บกิน  ไม่สิ้นตังค์
    เรื่องยวดยาน  ร่วมช่วยกัน  ขั้นประหยัด
เส้นทางลัด   ประหยัดได้  ไม่ผิดหวัง
น้ำมันแพง  ใช้อย่างอื่น  เป็นพลัง
อย่าไปหวัง  พึ่งของนอก  ชอกช้ำใจ
   เรือนกระจก  นับทวี  มีเรื่องเล่า
ช่วยแบ่งเบา  ให้โลกนี้  สีสดใส
วัสดุ  ธรรมชาติ  กลาดเกลื่อนไป
เอามาใช้  โลกหายร้อน  นอนสบาย
    คนรุ่นเก่า  ความเป็นมา  นั้นน่าคิด
รู้ประดิษฐ์   รู้สรรหา  นำมาใช้
ล้วนรักษา  ธรรมชาติ  ผาดอำไพ
โลกวิไล  ต่างพึ่งพา  อาศัยกัน
    น้ำพึ่งเรือ  เสือพึ่งป่า  ปู่ย่ากล่าว
เป็นเรื่องราว  คนใหม่ว่า  สมานฉันท์
ทุกชีวิต  ในโลกนี้  มีสุขครัน
กันและกัน  ไม่สีเสียด  คิดเบียดเบียน
    และเมื่อนั้น  เศรษฐกิจ  ก็คงฟื้น
หากเราตื่น  หากเราต่าง  คุมบังเหียน
ความถดถอย  คงหายหาก  จากสังเวียน
จึงกราบเรียน  ให้ร่วมด้วย  และช่วยกัน